بسم الله
بسم الله
از خودم متنی نخواهم نوشت. صحبت بزرگان را برای تذکر قرار می‌دهم.
استاد سید محمدمهدی میرباقری:
«خیلی وقت‌ها، فشارهایی که به ما وارد می‌شود به خاطر خیالات ما است. اگر انسان از این عالمِ خیال عبور کند خیلی از فشارها برداشته می‌شود. آدم خیال می‌کند که این زمین و ماه و خورشید و... کاره‌ای هستند. اگر از عالم خیالش عبور کرد می‌فهمد که همه به یدِ قدرت حضرت حق است؛ «بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی».
اگر انسان از عالم خیال عبور کرد، همه این قصه‌ها حل می‌شود.
اگر کسی اهل تقوی شد خداوند متعال او را از عالم خیال عبور می‌دهد.
بعضی فرموده‌اند تصرف شیطان همه‌اش مربوط به این عالم خیال آدمی است. خیال انسان را تحریک می‌کند؛ «لَأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعین». خدای متعال انسان را از این وادی خیال عبور می‌دهد؛ «یَجْعَلْ لَّهُ مَخْرَجاً». لذا یک معنای دیگری که برای «وَمَن یتَّقِ اللَّهَ یجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا» بیان کرده‌اند این است که اگر کسی اهل تقوای الهی بود از شرک‌های خفی نجات پیدا می‌کند. ما درواقع اسیر شرک‌های خودمان هستیم، فلذا خیال می‌کنیم زمین و آسمان ما را اداره می‌کنند!
با پول خدا، راحت راه می‌رویم ولی با خود خدا راحت راه نمی‌رویم! جیبمان اگر پر از پول باشد آرام می‌گیریم، ولی اگر خالی باشد آرام نیستیم! این راه رفتن با پول خداست نه با خدا.
ما خیال می‌کنیم اگر در کویر باشیم از تشنگی می‌میریم و اگر در دریا باشیم سیراب هستیم. به قول آن عزیزی که می‌فرمود: آدمی که اهل توحید است نه در کویر خودش را تشنه می‌بیند و نه در دریا سیراب؛ نه در کویر از گرسنگی می‌ترسد و نه بر سر غذای لذیذ از سیری مطمئن است. چه بسا لقمه‌هایی که بر سر سفره، گلوی انسان‌ها را گرفته و آنها را از پا درآورده است و چه انسان‌هایی که خداوند متعال در کویر اداره‌شان کرده است».
☑️ @mirbaqeri
۰۳ خرداد ۹۸ ، ۰۲:۳۸
بسم الله
اینجا که قبلا نامش راه و بیراه بود و ابتدا در بلاگفا ایجاد شد، جایی بود برای نوشته هایی که فکر می کردم شاید برای خودم یا دیگران مفید باشد.
در اینجا بیشترین تعداد مطلب را ثبت کردم و این مطلب که احتمالا آخرین آن است ۵۳۴ امین نوشته اینجاست. نوشته هایی که از دوازدهم آبان ۱۳۹۱ در شب عید غدیر نوشتنشان شروع شد و امشب بعد از حدود هفت سال در شب دهم ماه مبارک رمضان پایان می یابد.
نوشتن در اینجا مستمرترین فعالیت من بوده است.
مدت هاست به این فکر می کنم که باید برای کسب معرفت به چشمه های ناب آن رجوع کرد.
نه از افرادی که هنوز راه دارند برای طی طریق و رسیدن به مقصد.
باید به مقصد رسیده ها از راه و چگونگی طی کردن این راه برایمان بگویند نه آن ها که تلو تلو خوران گاهی زمین می خورند، گاهی می ایستند، گاهی پس می روند و گاهی پیش. (البته این را به هیچ وجه به وبلاگ هایی که می خوانم نسبت نمی دهم.)
توصیه ام این است که شماهم به چشمه ها رجوع کنید. معارفی که سرچشمه شان امام معصوم است.
نه معارفی که احتمالا به خود نویسنده هم سود نمی رساند و پر است از نقایص و خللی که به جای رفع شبهه، شبهه می افزاید.
به احترام شما مخاطبان چند روزی نظرات باز است و سپس بسته خواهد شد.
ممنونم که تا به امروز همراه بودید.
و السلام علی من اتبع الهدی
۲۶ ارديبهشت ۹۸ ، ۰۱:۵۲
۲ نظر
بسم الله النّور
آیا حسی بهتر از حس حضور خدا هست؟
حس این که انسان بداند کسی همیشه حواسش به او هست...
درک این حس همه زندگی و احوال انسان را دگرگون می‌کند.
خیلی حیف است که انسان در این زندگی کوتاه دنیا لذت این حس‌ها را نچشد.
اما
هیچ حسی هم بدتر از این نیست که انسان در محضر چنین خدایی معصیت کند.
۲۶ ارديبهشت ۹۸ ، ۰۰:۵۰
۰ نظر
بسم الله
عالم بی عمل چون زنبور بی عسل است.
علمی که نه محصول دارد نه نفع
نه به حال خودش نه دیگران
۲۶ ارديبهشت ۹۸ ، ۰۰:۴۹
بسم الله
رایج است که می گویند زن و مرد بعد از دو سه سال اول ازدواج برای هم عادی می شوند و این شروع مشکلات است.
اما خدا پادزهر این عادی شدن را همان اول به زوج ها هدیه می کند. «مودت و رحمت»
مودت محبتی است که مسئولیت در پی دارد.
محبت هیچ گاه عادی نمی شود.
مگر پدر و مادری که به فرزندشان محبت دارند فرزند برایشان عادی می شود؟
بلکه این محبت روز به روز عمیق تر و شکوفاتر می شود.
به جای فنون همسرداری و امثالهم باید فنون مودت و رحمت را به زوجین آموخت.
این متن را اصولا باید در آن یکی وبلاگ منتشر می کردم.
اما حالا باشد اینجا شاید آنجا هم منتشر کردم.
۲۵ ارديبهشت ۹۸ ، ۱۳:۴۸
۱ نظر
بسم الله
خدا نه تنها نداشته‌ها بلکه نقایص ما را هم جبران می‌کند.
در روانشناسی و علوم تربیتی می‌گویند مشکلات کودکی، فقدان‌ها، مسائل تربیتی، دارای آسیب‌های گوناگون است.
خدا این گونه نقایص را هم جبران می‌کند، چون رب اوست، جبار اوست.
وقتی توبه جبران گناهی است که در وجود ما نقص جدی ایجاد کرده است، پس برای همه نقایص دیگر نیز جبرانی وجود دارد.
سؤال: اگر قرار است خدا همه‌ی کاستی‌های ما را جبران کند، پس اختیار ما کجاست؟
اختیار ما در مرحله اول انتخاب خداست به عنوان معبود و سپس انتخاب مسیرهایی است که خدا برای جبران نقایص تعیین کرده است و اتخاذ آنها برای عمل کردن.
۲۳ ارديبهشت ۹۸ ، ۰۲:۰۰
۱ نظر
بسم الله
هیچ چیز به اندازه قطع توقع انسان را رها و آزاد نمی‌کند.
حتی قطع توقع از آنها که حق ما به گردن آن‌هاست.
۲۳ ارديبهشت ۹۸ ، ۰۱:۲۷
۰ نظر
