محزون نباش

بسم الله

 

قَالَ علی (علیه السلام): مَنْ أَصْبَحَ عَلَی الدُّنْیَا حَزِیناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ أَصْبَحَ یَشْکُو مُصِیبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَقَدْ أَصْبَحَ یَشْکُو رَبَّهُ

 

 

کسى که براى دنیا غمگین باشد از قضاى الهى ناخشنود است و آن کس که از مصیبتى که به او رسیده شکایت کند از پروردگارش شکایت کرده است

 

نهج البلاغه، حکمت ۲۲۸

غصه نخور

بسم الله

 

إِذَا لَمْ یَکُنْ مَا تُرِیدُ فَلَا تُبَلْ کَیْفَ کُنْتَ

 

اگر به آنچه که می خواستی نرسیدی از آنچه هستی دلگیر مباش.

 

نهج البلاغه، حکمت 66

شهرت

بسم الله

 

الإمامُ الصّادقُ علیه‌السلام : إنَّ المُؤمِنَ مُکَفَّرٌ ؛ و ذلکَ أنّ مَعروفَهُ یَصعَدُ إلى اللّه ِ تعالى فلا یَنتَشِرُ فی الناسِ ، و الکافِرُ مَشهورٌ ؛ و ذلکَ أنَّ مَعروفَهُ لِلناسِ یَنتَشِرُ فی الناسِ و لا یَصعَدُ إلَى السَّماءِ .[علل الشرائع : 560/1 .]

از امام جعفر صادق روایت شده مومن مورد ناسپاسی قرار می‌گیرد زیرا کار او به درگاه خداوند بالا می‌رود و بین مردم منتشر و مشهور نمی‌شود اما کار غیر مومن بین مردم مشهور می‌شود چون راهی به سمت بالا و درگاه الهی ندارد.

 

 

آرامش ۴

بسم الله

 

 امام علی علیه السّلام:

مَنْ وَثِقَ بِاَنَّ ما قَدَّرَ اللّه ُ لَهُ لَنْ یَفوتَهُ اسْتَراحَ قَلْبُهُ؛ 

هر کس اطمینان داشته باشد که آنچه خداوند برایش تقدیر کرده است به او مى رسد، دلش آرام مى گیرد.

 

غررالحکم، ح 8763

مسیر حکیم شدن

بسم الله

 

الإمامُ علیٌّ علیه السلام : مَن زَهِدَ فی الدنیا ، و لم یَجزَعْ مِن ذُلِّها ، و لَم یُنافِسْ فی عِزِّها ، هَداهُ اللّه ُ بغَیرِ هِدایَةٍ مِن مَخلوقٍ ، و عَلَّمَهُ بغَیرِ تَعلِیمٍ ، و أثبَتَ الحِکمَةَ فی صَدرِهِ و أجراها على لِسانِهِ .[بحار الأنوار : 78/63/155 .] 

امام على علیه السلام : هر که دل از دنیا برکنَد و از خوارى آن بی‌تابى نکند و براى رسیدن به ارجمندى آن به رقابت برنخیزد ، خداوند او را هدایت کند، بى هدایت مخلوقى و علمش آموزد، بى آن که از کسى تعلیم گیرد و حکمت را در سینه اش استوار دارد و آن را بر زبانش جارى سازد .

 

روایت مصداق تا رنج نبری، به گنج نرسی هست.

نشکستن

بسم الله النّور

أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ: إِنَّ الْحُرَّ حُرٌّ عَلَى جَمِیعِ أَحْوَالِهِ إِنْ نَابَتْهُ نَائِبَةٌ صَبَرَ لَهَا وَ إِنْ تَدَاکَّتْ عَلَیْهِ الْمَصَائِبُ لَمْ تَکْسِرْهُ وَ إِنْ أُسِرَ وَ قُهِرَ وَ اسْتُبْدِلَ بِالْیُسْرِ عُسْراً کَمَا کَانَ یُوسُفُ الصِّدِّیقُ الْأَمِینُ لَمْ یَضْرُرْ حُرِّیَّتَهُ أَنِ اسْتُعْبِدَ أَوْ قُهِرَ وَ أُسِرَ وَ لَمْ تَضْرُرْهُ ظُلْمَةُ الْجُبِّ وَ وَحْشَتُهُ وَ مَا نَالَهُ أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْهِ فَجَعَلَ الْجَبَّارَ الْعَاتِیَ لَهُ عَبْداً بَعْدَ إِذْ کَانَ [لَهُ‏] «2» مَالِکاً فَأَرْسَلَهُ وَ رَحِمَ بِهِ أُمَّةً وَ کَذَلِکَ الصَّبْرُ یُعْقِبُ خَیْراً فَاصْبِرُوا وَ وَطِّنُوا أَنْفُسَکُمْ عَلَى الصَّبْرِ تُؤْجَرُوا.

حضرت صادق می‌فرمود: شخص حر و آزادمنش در تمام حالات آزاد است اگر حادثه ناگوار برایش رخ دهد با کمال استقامت تحمل مى‏‌نماید و اگر شدائد و مصائب سنگین از هر طرف به او حمله‏‌ور شود قدرت شکستن او را ندارد گرچه اسیر و مقهور گردد و زندگى آسان و با رفاه او تبدیل به مشکلات و سختى‌‏ها شود همچنان که یوسف صدیق پاکدامن بردگى و اسارت و مقهوریت به آزادمنشى و حریتش صدمه نزد و آن چاه تاریک و وحشت‏‌زا و آن مشکلات و شدائد زیانى به او نرسانید تا اینکه پروردگار مهربان عنایتى فرمود و آن جبار ستمگر را که یوسف را به عنوان بردگى مملوک خود قرار داده بود بنده و فرمانبر یوسف نمود و او را به مقام رسالت برگزید و بوسیله او مملکت مصر را از مشکلات رهانید. آرى صبر و استقامت چنین پایان نیکى دارد پس شما هم در برابر شدائد صبر نموده و مقاومت کنید و خویشتن را با صبر و تحمل ورزیده و آماده نمائید تا در نتیجه به پاداش ارزنده و پایان پسندیده برسید.

منبع: وسائل الشیعه، ج 3، ص 257