بسم الله
ما دعا هم می‌کنیم
انتظار داریم خدا همان‌گونه که دلمان می‌خواهد دعایمان را مستجاب کند.
در صورتی که خدا آن‌گونه که حکمتش اقتضا می‌کند دعا را مستجاب می‌کند.
و ما چون همانی که دلخواهمان بود نشد،
از استجابت هم ناراضی‌ایم
از خدا هم...
خدایا دلخواه ما را دلخواه خودت قرار بده
همان رضایت به قضا
و تسلیم به امرت
که حالمان با آن خوب است
و دلمان آرام
بسم الله
خدا برای همه‌ی احکامش نسخه آسانتر گذاشته
نماز در سفر شکسته است
امکان وضو نبود، تیمم جایگزین شده
و خیلی چیزهای دیگر
این ماییم که با عرف و فرهنگ و نگاه بیجا دین و زندگی را بر خودمان سخت کرده‌ایم.
بسم الله
در صفحه آیت الله مصباح قصه ای از آقای قاضی نوشته بودند که ایشان شبی در مسیر زیارت جایی ساکن می‌شوند که سرد بوده و صاحب خانه برای حفظ ایشان از سرما پوستینی به ایشان می‌دهد تا سرما نخورند.
صبح ایشان پوستین را بر می‌گردانند و تشکر می‌کنند که پوستین مانع سرماخوردنشان شده است.
بعد از مرگ گویا ایشان را ملامت کردند و گفتند مگر پوستین مانع سرماخوردن بود؟ ما بودیم...
ما تا نفهمیم همه کاره خداست
نشدهای زندگیمان
شد
نخواهد شد...
بسم الله
بعضی از ما آدم‌ها (از جمله خودم)، در مواقع تصمیم و اختیار، دوست داریم خود خدا بیاید و بگوید این کار را انجام بده یا نده
تا از بار سنگین تصمیم خودمان فرار کنیم
ما متدین ها این طور مواقع به استخاره پناه می‌بریم تا بار تصمیم‌هایمان را از دوشمان برداریم...
و ماجرا آنجا جالب می‌شود که وقتی این بار را با استخاره از دوشمان برداشتیم
وقتی به آن عمل کردیم و به نتیجه دلخواهمان نرسیدیم
باز با فرافکنی
مقصر را خدا می‌دانیم
خدایی که ظاهرا گفته فلان کار را انجام بده
اما حقیقت این است که خدا ما را مختار آفریده
و خواسته خودمان تصمیم بگیریم و اختیار کنیم
و مسئولیت انتخاب هایمان را هم بپذیریم.
اما ما همیشه دوست داریم از همه‌ی این ها فرار کنیم...
و خوشا به احوال آن‌ها که خدا نعمت حسن اختیار را بهشان داده است.
پ.ن ۱: لعنت بر آن‌هایی که وضعیت ازدواج را با موانع بیجا به اینجا رساندند.
پ.ن ۲: دوست دارم حالا که نتیجه تصمیمم مرا حیرت زده کرده و به عمق اشتباهم با انواع شواهد واضحی که می‌گفت تصمیمت اشتباه هست، پی بردم، خود خدا بیاید و بغلم کنه و بگه اشکال نداره، برات درستش میکنم...
پ.ن۳: در نود و نه ممیز نود و نه درصد مواقع خدا می‌خواهد خودمان تصمیم بگیریم. چون به نظرم شواهد و معیارها برای تشخیص زیادند. استخاره برای وضعیت اضطراری یک صدم درصد است. نه تمام تصمیم‌های زندگی
بسم الله
به نظرم، سخت‌ترین کار دنیا
امیدوار ماندن است
وقتی همش خواستی و نشده
وقتی مانع زیاد هست
وقتی دیر شده
وقتی هنوز هم اسیر دودوتا چهارتای مادی هستی
امیدوار ماندن سخت‌ترین کار دنیاست
اما برای خدای علی کل شیئ قدر
همه‌ی کارها سهل و یسیر است
و با یک «کن» فیکون می‌شود.
بسم الله
دائر مدار زندگی انسان متقی بر «رزق من حیث لا یحتسب» تعریف شده
تا از اسارت محاسبات مادی چگونه و چه طور ،خارج شود
که اگر جز این بود
ایمان و تقوای او محک نمی‌خورد.
بسم الله
همیشه بین خواست ما و شرایطی که در آن هستیم، فاصله است.
می‌خواستم فلان شغل را داشته باشم،
فلان ازدواج را داشته باشم،
فرزندی چنین
رفیقی چنان
پدرمادری دلخواه
الی هرآنچه «آرزو» بوده و به آن نرسیدیم.
هرگاه فاصله آنی که هستیم با آنی که آرزو داشتیم باشیم حذف شد، نامش می‌شود «رضایت».
همانی که اباعبدالله در گودال گفتند «الهی رضا بقضائک، تسلیما لامرک، لا معبود سواک...»
این فاصله حذف نمی‌شود جز با ایمان به خدای مدبر حکیم عادل...
و امتحان همه‌ی ما در همین فاصله و بودن و نبودنش است.
بسم الله
حضرت آقا در «طرح کلی اندیشه اسلامی» میگن پیامبر نیومد فرد فرد انسان‌هارو هدایت کنه بلکه با ساخت جامعه اسلامی، کارخانه انسان‌سازی ساخت.
در جامعه اسلامی چون بستر مهیاست انسان‌ها به غایت انسانیشون می‌رسند.
اما در جامعه‌ای که اسلامی نباشه فرد خودش هم بخواد، به دلیل موانع بسیار× رسیدن به غایت کمال انسانی براش بسیار دشوار هست.
ما در جمهوری اسلامی هنوز به مرحله جامعه اسلامی نرسیدیم.
بسم الله
تا زمانی که بخش تکبر و تواضع را در کتاب جنود عقل و جهل امام نخوانده بودم نمی‌دانستم نسبت تکبر با ضیق صدر چیست.
انسان‌های کوچک متکبرند...
«بدان که از برای تواضع و تکبّر، موجبات و اسباب بسیاری است که از جمله آن‌ها شرح صدر و ضیق آن است.
انسانی که دارای شرح صدر باشد، هر چه از کمال و جمال و مال و منال و دولت و حَشَم در خود ببیند، به آن اهمیّت ندهد و در نظرش بزرگ و مهم نیاید. سعۀ وجود چنین انسانی، به قدری است که بر تمام واردات قلبی غلبه کند و از ظرف وجودش، هیچ چیز لبریزی نکند. و این سعه صدر، از معرفت حق تعالی پیدا شود؛ در موادّ مستعدّه لایقه اُنس با خدا، قلب را به مقام اطمینان و طمانینه رساند.
بسم الله
وقتی برای رسیدن به مقصودمان امید بستیم
و در مسیر رسیدن
مانع پیش آمد
و به دلیل مانع
امیدمان ناامید شد
یعنی به سبب امید بسته بودیم
نه خدای مسبب الاسباب
