بسم الله
بعضی از ما آدم‌ها (از جمله خودم)، در مواقع تصمیم و اختیار، دوست داریم خود خدا بیاید و بگوید این کار را انجام بده یا نده
تا از بار سنگین تصمیم خودمان فرار کنیم
ما متدین ها این طور مواقع به استخاره پناه می‌بریم تا بار تصمیم‌هایمان را از دوشمان برداریم...
و ماجرا آنجا جالب می‌شود که وقتی این بار را با استخاره از دوشمان برداشتیم
وقتی به آن عمل کردیم و به نتیجه دلخواهمان نرسیدیم
باز با فرافکنی
مقصر را خدا می‌دانیم
خدایی که ظاهرا گفته فلان کار را انجام بده
اما حقیقت این است که خدا ما را مختار آفریده
و خواسته خودمان تصمیم بگیریم و اختیار کنیم
و مسئولیت انتخاب هایمان را هم بپذیریم.
اما ما همیشه دوست داریم از همه‌ی این ها فرار کنیم...
و خوشا به احوال آن‌ها که خدا نعمت حسن اختیار را بهشان داده است.
پ.ن ۱: لعنت بر آن‌هایی که وضعیت ازدواج را با موانع بیجا به اینجا رساندند.
پ.ن ۲: دوست دارم حالا که نتیجه تصمیمم مرا حیرت زده کرده و به عمق اشتباهم با انواع شواهد واضحی که می‌گفت تصمیمت اشتباه هست، پی بردم، خود خدا بیاید و بغلم کنه و بگه اشکال نداره، برات درستش میکنم...
پ.ن۳: در نود و نه ممیز نود و نه درصد مواقع خدا می‌خواهد خودمان تصمیم بگیریم. چون به نظرم شواهد و معیارها برای تشخیص زیادند. استخاره برای وضعیت اضطراری یک صدم درصد است. نه تمام تصمیم‌های زندگی
