من و تو

بسم الله

دریافت

از پیج اینستاگرام to.daddy

در متن، بابا یعنی خدا.

مقایسه

بسم الله

وقتی تا الان زندگی‌ات شبیه دیگران نبوده، چرا خودت را مقایسه می‌کنی و انتظار داری بقیه زندگی‌ات شبیه آن ها باشد؟

خدایا لطفا

بسم الله

خدایا لطفا مارو از شر این همسایه بد نجات بده!

خدایا لطفا...

مردی از انصار خدمت پیامبر خدا عرض کرد: من از قبیله بنی فلان خانه ای خریده ام و نزدیکترین همسایه ام، کسی است که امیدی به خیر و خوبی اش ندارم و از بدی اش در امان نیستم. پس، پیامبرخدا به علی(ع) و سلمان و ابوذر و یکی دیگر که فراموش کرده ام و فکر می کنم مقداد باشد[۱]، دستور داد به مسجد بروند و با صدای بلند فریاد بزنند: «لا ایمانَ لِمَنْ لَمْ یَأمَنْ جارُهُ بوِائقَهُ؛ ایمان ندارد هر آن کس که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد. » آنان سه بار این سخن را اعلام کردند.[۲] این نوع برخورد پیامبر با شخص همسایه آزار، شدت زشتی این اخلاق ناپسند را نشان می دهد

در روایت دیگری، پیامبر اکرم(ص) فرمود: «مَنْ کانَ یُؤْمِنُ بالله وَ الیومِ الاخِرِ فَلایؤْذی جارَهُ؛ هر که به خدا و روز واپسین ایمان داشته باشد، همسایه خود را آزار نمی دهد.»

امام رضا(ع) نیز می فرماید: «لیسَ مِنّا مَن لَم یأمَن جارُهُ بوائِقَهُ؛ از ما نیست کسی که همسایه اش از شرّ او در امان نیست.»

در روایتی، امام رضا(ع)، شیعه بودن و در مسیر اهل بیت(ع) قرار داشتن را مستلزم آزار نرساندن به همسایه می داند.

همسایه بد، تا جایی زشت شمرده شده که حضرت علی(ع) از آن به عنوان سخت ترین بلا و مصیبت یاد می کند: «جارُ السُّوء اعظمُ الضَّراءِ و اَشَدُّ البَلاءِ؛ همسایه بد، بزرگ ترین رنج و سخت ترین بلا و مصیبت است.»

باز در نکوهش همسایه بد، از لقمان نقل کرده اند که فرمود: «من صخره های بزرگ و آهن و هر بارِ سنگینی را به دوش کشیدم، ولی باری سنگین تر از همسایه بد ندیدم.»

می گویند همسایه بد، رفتارش چون کوره آهنگر است که اگر تو را به شعله خود نسوزاند، بوی بد دودش در تو اثر کند و رنجت دهد.

ناپسند بودن همسایگی بد، نزد پیامبر اکرم(ص) تا جایی است که در سفارش خود به علی(ع) می فرماید: «ای علی! چهار چیز است که پشت انسان را می شکند. .. و یکی از آنها همسایه بد است.»

امام صادق(ع) هم یکی از سه چیزی که زندگی انسان را تیره و تار می سازد، «همسایه بد » معرفی می کند.

لینک منبع

اولین درجه تقوا

بسم الله النّور

آنچه در ادامه می آید بخشی از حدیث عنوان بصری است.

حضرت فرمود: ای أبا عبدالله! علم به آموختن نیست. علم فقط نوری است که در دل کسی که خداوند تبارک و تعالی اراده هدایت او را نموده است، واقع می شود. پس اگر علم می خواهی، باید در اولین مرحله در نزد خودت حقیقت عبودیت را بطلبی و به واسطه عمل کردن به علم، طالب علم باشی و از خداوند بپرسی و استفهام نمائی تا خدایت ترا جواب دهد و بفهماند.

گفتم: ای شریف!

گفت: بگو: ای پدر بنده خدا (أبا عبدالله )!

گفتم: ای أبا عبدالله! حقیقت عبودیت کدام است؟

گفت: سه چیز است:

 1. اینکه بنده خدا برای خودش درباره آنچه خدا به وی سپرده است، مِلکیتی نبیند؛ چرا که بندگان دارای مِلک نمی باشند، همه اموال را مال خدا می بینند، و در آنجایی که خداوند ایشان را امر نموده است که بنهند، می گذارند؛

2. و اینکه بنده خدا برای خودش مصلحت اندیشی و تدبیر نکند؛

3. و تمام مشغولیاتش در آن منحصر شود که خداوند او را بدان امر نموده است و یا از آن نهی فرموده است.

 بنابراین، اگر بنده خدا برای خودش مِلکیتی را در آنچه که خدا به او سپرده است، نبیند، انفاق نمودن در آنچه خداوند تعالی بدان امر کرده است، بر او آسان می شود

و چون بنده خدا تدبیر امور خود را به مُدبرش بسپارد، مصائب و مشکلات دنیا بر وی آسان می گردد

و زمانی که اشتغال ورزد به آنچه را که خداوند به وی امر کرده و نهی نموده است، دیگر فراغتی از آن دو امر نمی یابد تا مجال و فرصتی برای خودنمایی و فخریه نمودن با مردم پیدا نماید.

پس چون خداوند، بنده خود را به این سه چیز گرامی بدارد، دنیا و ابلیس و خلائق بر وی سهل و آسان می گردد و دنبال دنیا به جهت زیاده اندوزی و فخریه و مباهات با مردم نمی رود، و آنچه را که از جاه و جلال و منصب و مال در دست مردم می نگرد، آنها را به جهت عزت و علو درجه خویشتن طلب نمی نماید، و روزهای خود را به بطالت و بیهوده رها نمی کند.

 و این است اولین پله از نردبان تقوا. خداوند تبارک و تعالی می فرماید:

تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِین‏ (قصص 83)

آن سرای آخرت را ما قرار می دهیم برای کسانی که در زمین اراده بلندمنشی ندارند، و دنبال فَساد نمی گردند؛ و تمام مراتبِ پیروزی و سعادت در پایان کار، انحصاراً برای مردمان با تقواست.

منبع: بحارالانوار، ج 1، ص 224

عادت

بسم الله

«پرهیز یعنی ترک عادت»

عادت مقوله هولناکی است! عادت مثل آفتی است که بر هرچیزی که بنشیند آن را بی طعم، بی #رنگ و بی اثر می کند. شاید برای همین است که مزه اولین بار از هرچیزی به یاد ماندنی است.

عادت می تواند
عبادت را به لاشه‌ای تکرار شونده تبدیل کند.
عادت می تواند
عشق را به تعهدی همیشگی تبدیل کند.
عادت می تواند
انسان را به ماشینی بدون خلاقیت تبدیل کند
عادت می تواند
زندگی را به فرایند کشتن ِ زمان تبدیل کند
...
عادت می تواند
لذت خوردن  را به پرکردن باک تبدیل کند
عادت می تواند
هنر را به تقلید تبدیل کند
عادت می تواند
 من‌ها را به مای بزرگ بی خاصیت تبدیل کند

عادت یعنی بُت بزرگ!
به همین سبب شکستن عادت می شود نشان ِ پیامبری
و خرق عادت می شود معنای معجزه! یعنی آنچه غالبا از آن عاجزند ...
همین سیبی که در دستان من هست اگر بدون عادت خورده شود طعم دیگری دارد. اصلاً شاید حکمت رمضان همین است که روزه هرچه عادت داریم را به آتش بکشد. به گمانم گوهر پرهیز همین رهایی از عادت است.
 پرهیز می کنیم تا بنده عادت نباشیم.
متن از #حسام_الدین_ایپکچی

از پیج اینستاگرام @hesamedinam

(به دلایلی یک عبارت از متن را حذف کردم)

عادت، معجزه را هم برای انسان عادی میکند. آقای صفایی حائری در کتاب «نامه‌های بلوغ» نوشتند: «تمامی هستی معجزه ای است که ما با آن مأنوس شده ایم. و تمام معجزات، طبیعت هایی است که هنوز با آن ها آشنا و مأنوس نشده ایم. طبیعت معجزه مأنوس و معجزه، طبیعت مجهول و نامأنوس است.»

یعنی ما به طبیعت عادت کردیم و برایمان عادی شده، وگرنه همه چیز و همه مخلوقات برایمان نو به نو و معجزه بود.

عدالت خدا

بسم الله

عدالت خدا به معنی دادن امکانات و شرایط برابر به انسان‌ها نیست.

بلکه عدالت خدا به این معناست که شأن و مرتبه انسان‌ها با توجه به داشته‌هایشان و نحوه استفاده از آن‌ها و شیوه مواجهه با نداشته‌ها، نزد خداوند متفاوت است.

در حقیقت نمود عدالت خدا در تفاوت مراتب انسان‌ها است.

مراتبی از تعالی و یا شقاوت.

اطمینان

بسم الله

کاش روزی برسد که بالا و پایین آفاقی

موجب تلاطم انفسی نشود...

الا بذکر الله تطمئن القلوب

آفاق: انچه بیرون ماست

انفس: عالم درون ما

الحب فرع المعرفة

بسم الله

یعنی: ریاضیات شرعی (انجام تکالیف و واجبات و سپس مستحبات) ⬅معرفت (یعنی انجام اعمال، موجب ایجاد بستر و ظرفیت مناسب برای معرفت می شود) ⬅محبت (معرفت موجب ایجاد حب و افزایش آن می‌شود)

بسیاری از افراد در ابتدای مسیر بندگی انتظار ایجاد حب و عشق وافر به حق متعال دارند، اما حب به خدا ایجاد نمی‌شود مگر از گذر انجام فرائض و ترک محرمات و اعمال دیگری که برای انجامشان بسیار سفارش شده، مانند انفاق، نماز شب و...

اسباب

بسم الله
در روایت است که موسی مریض شد، دنبال درمان نرفت که می خواهم تو شفایم بدهی.

به او گفتند که آیا می خواهی به خاطر توکل تو اثر و خاصیتی را که در داروها گذاشته ام، باطل کنم. تو دارو را بخور که من تو را شفا داده ام؛ که این شیر های آب هر چه دارند از چشمه هاست، از بی نهایت، از خودشان ندارند. ما کوریم و در واسطه ها مانده ایم و یا به واسطه ها پشت پا زده ایم به ادعای اینکه موحدیم و بر او تکیه داریم، در حالی که تو با دید توحیدی جز او نمی بینی و تمامی واسطه ها را واسطه می بینی و احساس ضعف و ذلت و وابستگی و ارادت، نخواهی داشت. تو اسیر کسی نیستی که بگویی بدون او هلاکم و بی اعتنا به نعمت ها و واسطه های او هم نیستی، که بگویی من می خواهم فقط خدا برساند. تو از وسیله هایی که برایت گذاشته اند بهره بردار، که این شکر نعمت است. کسی که از واسطه ها بهره برندارد، از منبع بهره نمی گیرد، که:
مَن لَمْ یَشکُر المَخلوق لَمْ یَشْکُرِ الخالِق.

استاد علی صفایی حائری
(کتاب صراط_ص143)

درباره اینجا

بسم الله

من به این دلیل اسم اینجارو حدیث نفس گذاشتم که دقیقا می خواستم به مفهومش عمل کنم.

اینجا درباره چیزهایی می نویسم که تمایل دارم خودم یادم بمونه، از تجربه ها، چیزهایی که خوندم و به نتایجی که از زندگی کردن در دنیا رسیده ام.

شاید نوشته هایم از نظر شما درست نباشد. مانعی ندارد. نخوانید یا بگذرید.

من از ابتدای تغییر نام گفتم خلوت بودن اینجا را بیشتر دوست دارم تا پر مخاطب بودنش را.

به همین دلیل نوشتم که لینک اینجا جایی گذاشته نشود چون راضی نیستم.

جمعا سی و سه نفر حدیث نفس را دنبال می کنند و پنج شش نفر می خوانند.

علی رغم این که همه مخاطبان برایم محترمند، اما اینجا شرایط پیدا کردن چالش علمی و نظری ندارم. تفتیش عقاید و قضاوت شدن هم.

چون واقعا فقط برای خودم می نویسم. برای دل خودم. و هرچند وقت یک بار هم مرور میکنم ببینم کجا بودم و به کجا رسیده ام.

اگر مطالب خوشایندتان نیست، عبور کنید.