بسم الله
از وقتی حاج قاسم سلیمانی به شهادت رسید خیلی فکر کردم به این که او چه کسی بود. چه کار کرده بود که خدا برایش این همه سنگ تمام گذاشت. زمان شهادتش پیش خدا برنامه ریزی داشت، حتی زمان چهلمش...
و میلیون ها مردمی که خدا محبت حاج قاسم را به قلب آن ها انداخت...
جدای از این که او که بود، «ربوبیت خدا» و تربیتی که رب العالمین برای حاج قاسم رقم زد از همه بالاتر و فراتر است.
خدایی که رب او بود و قدم قدم او را رشد داد و تا این حد بالا برد.
وقتی به حوادث منطقه و همه آن چه گذشت و پیش رو داریم هم نگاه می کنم، دست خدا را می بینیم که چه قدر دقیق همه امور را مقدر کرده است.
دست خدا در همه این امور آشکار است، اما در زندگی من/ما نیست؟
چرا بعضی وقت ها فکر می کنیم رها شدیم؟
در صورتی که خدا هیچ وقت بنده هایش را رها نمی کند؟
یعنی می شود ظهور را ببینیم ...
