بسم الله
استادمون می گفت اگر در اوج گرفتاری امیدوار باشی، خدا در بسته رو هم باز می کنه
مثل یوسف که از معرکه گناه فرار کرد و خدا درهای بسته رو هم براش باز کرد.
+کلیدواژه استاد ما در همه مباحثش توکل هست و امید و اعتماد بر مسبب الاسباب به جای اسباب.
بسم الله
من خدا را به همین خطوط شناختم
به همین نشانه ها
به همین که دقیقا این روزها باید مقرری کلاسم از کتاب عدل الهی شهید مطهری باشد.
هیچ چیز در این عالم تصادفی نیست...
+ بهترم خداروشکر
قرآن کریم برای بیان تلازم سختیها و آسایشها می‌فرماید:
فانّ مع العسر یسرا، انّ مع العسر یسرا[2].
«پس حتما با سختی، آسانیی است، حتما با سختی آسانیی است».
قرآن نمی‌فرماید که بعد از سختی، آسانیی است؛ تعبیر قرآن این است که با سختی، آسانیی است، یعنی آسانی در شکم سختی و همراه آن است؛ و به قول مولوی: «ضد اندر ضد پنهان مندرج».
زندگی در مردن و در محنت است
آب حیوان در درون ظلمت است
اینجا نکته لطیفی هست که فهم آن به نقل تمام آیات این سوره بستگی دارد:
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم الم نشرح لک صدرک. و وضعنا عنک وزرک. الّذی انقض ظهرک. و رفعنا لک ذکرک. فانّ مع العسر یسرا. انّ مع العسر یسرا. فاذا فرغت فانصب. و الی ربّک فارغب[3].
روی سخن با شخص پیغمبر اکرم (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) است. این سوره، خاصّ آن حضرت است:
«به نام خدای رحمان رحیم».
«آیا به تو، سعه صدر ندادیم؟ باری که پشت تو را خم کرده بود از دوشت برگرفتیم، آوازهات را بلند ساختیم؛ پس:
حتماً با سختی آسانیی همراه است، حتماً با سختی آسانیی قرین است. پس زمانی که آسوده شدی به کوشش پرداز و بسوی پروردگار خویشتن متوجه شو.»
این سوره با لحنی پر از عطوفت، خاطر شریف رسول اکرم (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) را که گویی از ناملایمات آزرده گشته بود نوازش می‌دهد، گوشزد می‌کند که چگونه خدا بار سنگین وی را از دوشش برداشته و سختیش را مبدّل به آسانی کرده است؛ آنگاه به شیوه علوم تجربی از یک جریان واقع شده و مشهود استنتاج کرده می‌گوید: «پس، با سختی آسانیی هست» یعنی از اینکه در گذشته باری بر دوش تو بود و ما آن را برداشتیم و نامت را بلند ساختیم و به تو بردباری و قدرت تحمل دادیم، چنین نتیجه بگیر که: «حتماً با هر سختی آسانیی هست.»
سپس برای تثبیت نتیجه و اطمینان دادن به قطعی بودن آن، تکرار می‌کند که آری: «با سختی آسانیی هست.»
نکته جالب این است که بعد از نتیجه گرفتن این فرمول کلّی، خط مشی آینده را نیز بر همین اساس تعیین می‌فرماید؛ می‌گوید:
«پس وقتی فراغت یافتی، به کوشش پرداز».
یعنی چون آسانی در شکم تعب و رنج قرار داده شده است، پس هر وقت فراغت یافتی خود را مجدّدا به زحمت بینداز و کوشش را از سر بگیر.
این خصوصیت، مربوط به موجودات زنده، بالاخص انسان است که سختیها و گرفتاریها مقدمه کمالها و پیشرفتهاست. ضربه‌ها، جمادات را نابود می‌سازد و از قدرت آنان می کاهد ولی موجودات زنده را تحریک می‌کند و نیرومند می‌سازد.
«بس زیادتها که اندر نقصها است.»
مصیبتها و شدائد برای تکامل بشر ضرورت دارند. اگر محنتها و رنجها نباشد بشر تباه می‌گردد. قرآن کریم می‌فرماید:
لقد خلقنا الانسان فی کبد [1].
مجموعه آثاراستاد شهید مطهری ج1 176 مصائب، مادر خوشبختیها..... ص : 173
همانا انسان را در رنج و سختی آفرینش داده‌ایم».
آدمی باید مشقّتها تحمل کند و سختیها بکشد تا هستی لایق خود را بیابد. تضاد و کشمکش، شلّاق تکامل است. موجودات زنده با این شلّاق راه خود را به سوی کمال می پیمایند. این قانون، در جهان نباتات، حیوانات و بالاخص انسان صادق است.
این روایت را هم امروز در صفحات همین کتاب خواندم؛
در حدیث دیگر از حضرت امام صادق (ع) آمده است:
انّ اللّه اذا احبّ عبدا غتّه بالبلاء غتّا.
«خدا زمانی که بنده ای را دوست بدارد او را در دریای شدائد غوطه ور می‌سازد».
یعنی همچون مربّی شنا که شاگرد تازه کار خود را وارد آب می‌کند تا تلاش کند و دست و پا بزند و در نتیجه ورزیده شود و شناگری را یاد بگیرد؛ خدا هم بندگانی را که
دوست میدارد و می‌خواهد به کمال برساند، در بلاها غوطه ور می‌سازد. انسان اگر یک عمر درباره شنا کتاب بخواند، تا در آب نرود شناگر نمی‌شود؛ زمانی شناگری را می آموزد که عملًا در آب قرار گیرد و مبارزه با غرق شدن را تمرین کند و احیاناً خود را با خطر غرق شدن در صورت دیر جنبیدن مواجه ببیند. انسان باید در دنیا شدائد ببیند تا خروج از شدائد را یاد بگیرد، باید سختیها ببیند تا پخته و کامل گردد.
۲۳ خرداد ۰۰ ، ۰۰:۰۰
۰ نظر
بسم الله
اگر بخواهند به کسی چیزی بدهند و عنایتی بکنند، او را بین خوف و رجا قرار می دهند.
در حالی که شیطان بدترین شرایط را برای تو فراهم می آورد، اما تو ناامید نباش.
چون تا ارزشی در تو نباشد، شیاطین به تو هجوم نخواهند آورد.
اخبات، ص 53. استاد علی صفایی حائری
کاش همین طور باشه
۱۶ فروردين ۰۰ ، ۲۱:۱۷
۰ نظر
بسم الله
برادرى بود که دیر وقت و از نیمه شب گذشته به دیدنم آمده بود. پر از درد بود. پر از رنج بود. پر از طلب بود. حرف که مىزد مثل مار مىپیچید و با درد مىپرسید که فلانى، راستى بگو، به من دروغ نگو، به من تلقین نکن، من مىخواهم درست بشوم من چهار سال است که دارم به خودم ور مىروم، ولى هیچ اثرى ندیدهام و از یارى خدا و از امید بویى نبردهام. من هنوز در دلم، ضعف و کینه و بخل ... صف کشیدهاند. من پاک از پا درآمدهام. راستى چه کار کنم؟
۰۷ تیر ۹۹ ، ۱۸:۲۹
۲ نظر
بسم الله
اگر آینده را می دانستیم دیگر میزان ایمان و توکل انسان ها چه قدر فرق می کرد.
و به نظرم سنجه و میزان تفاوت ایمان و توکل انسان ها در همین جاست.
نسبت به آینده ی مبهم...
خیلی مبهم...
۰۴ خرداد ۹۹ ، ۲۲:۰۵
۰ نظر
بسم الله
الان با شنیدن واژه استقامت تصورم شبیه این مسابقات چند مرحله ای عبور از کوه و جنگل و دریا و یخ و برف و ... این هاست. که باید همه ی شرایط سخت هم به آن اضافه شود.
به اضافه شرایط این بازی های کامپیوتری هست که برای عبور از یک قسمت از در و دیوار سیخ بیرون می آید یا آجر پرت می شود و یک چیزی دائم آونگ مانند حرکت می کند!
استقامت همین است!
این که از دنیا و چنین مسیری انسان به سلامت عبور کند.
حتی اگر از آونگ ها هم آدم را پرت کرد پایین بازهم نایستد و دوباره شروع کند و جلو برود!
خلاصه این که «فاستقم کما امرت»
که آخرش این است: «َ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّریقَةِ لَأَسْقَیْناهُمْ ماءً غَدَقاً»
و اگر [مردم] در راه درست، پایدارى ورزند، قطعاً آب گوارایى بدیشان نوشانیم. (سوره جن آیه 16)
و خداست که ماهیت این آب حیات را می داند...
خدایا ختم عمر ما را توام با حسن عاقبت قرار ده.
و ما را به آن چه در این آیه وعده داده ای برسان...
۲۱ ارديبهشت ۹۹ ، ۱۳:۵۰
۰ نظر
بسم الله
فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّى عَتَبْتُ بِجَهْلِى عَلَیْکَ ،
وَلَعَلَّ الَّذِى أَبْطَأَ عَنِّى هُوَ خَیْرٌ لِى لِعِلْمِکَ بِعاقِبَةِ الْأُمُورِ ،
فَلَمْ أَرَ مَوْلىً کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَىَّ
اگر برآورده شدن حاجتم تأخیر افتاد، از روی نادانی بر تو عتاب ورزیدم،
با آنکه شاید به تأخیر افتادن روا شدن حاجتم برایم بهتر باشد، چه تو به سرانجام امور آگاهی،
پس هیچ مولای کریمی را بر بنده پستی، شکیباتر از تو بر خود ندیدم.
بخشی از دعای افتتاح
۱۷ ارديبهشت ۹۹ ، ۰۱:۳۵
۰ نظر
بسم الله
استاد سید محمّدمهدی میرباقری:
"کار شیطان این است که انسان را (در ابتلائات و فتنه‌ها،) به خدا و اولیای خدا بدبین کند.
اگر در سختیها و فتنه‌هایی که پیش می‌آید، دچار غفلت شویم، بدی‌ها را به خدا نسبت خواهیم داد؛ ولی انسانی که خدا را تسبیح می‌کند هیچ‌چیزی نمی‌تواند او را از تسبیح زیبایی صنع خدا جدا کند.
کار شیطان این است که انسان را در سختیها با خدا و اولیای خدا، دشمن می‌کند؛ مثلاً حتی انسان ممکن است بر اثر گناه خود به ابتلایی دچار شود؛ ولی متأسفانه برخی به خدا بدبین می‌شوند.
اگر انسان این مسئله را دریابد، در اوج سختیها غرق در تسبیح و حمد خدا می‌شود و جز زیبایی چیزی نمی‌بیند. انسانی که در محضر حضرت حق است چه کمبودی به بیرون دارد که بخواهد این کسری را از بیرون جبران کند.
اگر انسان به مقام مشاهده حکمت و زیبایی صنع الهی رسید، ابتلائات را به پای خدا نمی‌نویسد؛ همچون حضرت زینب(س) بیان می‌کند که من در این ابتلا هیچ‌چیز جز زیبایی ندیدم".
"اینکه حضرت می‌فرمایند «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلا»، معنی‌اش این نیست که در کار شمر هم جمال می‌دیدم؛ خیر! بلکه کار شمر، زشت و مستحق لعن و طعن است.
خدای متعال ولی و سرپرست سیدالشهدا(ع) است، «وَ مَنْ أَوْفى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّه». اگر سیدالشهدا(ع) وفای به عهد می‌کنند این وفای به عهد سیدالشهدا(ع)، ذیل لطف خداست، اگر خدا لطفش را بردارد سیدالشهدا(ع) نمی‌تواند وفای به عهد کند.
اگر سیدالشهدا(ع) در گودی قتلگاه می‌گویند «یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِین»، چون در همین بندگی، احتیاج به امداد دارند؛ اگر خدا امدادشان نکند نمی‌توانند زیبا بندگی کنند، همین زیبایی بندگی سیدالشهدا(ع)، لطف خداست.
هم کار سیدالشهدا(ع) و جمال بندگی آن حضرت به لطف خدا برمی‌گردد و هم عنایتی که خدا به سیدالشهدا(ع) می‌کند، آن هم خیلی زیبا است.
درهرصورت، هم لطف و امدادی که می‌کنند و هم جزا و مزدی که می‌دهند _ که مزدش هم مقامات خودشان و مقام شفاعت و مقام محمود است _ [زیباست]. بنابراین، آنچه که جمال دارد، کار خدا است [نه کار جنایتکاران و ملعونین]».
۱۲ دی ۹۸ ، ۲۲:۱۲
۱ نظر
بسم الله
فکر کنم یکی از امتحانات مهم زندگی، امتحان امید است.
تا معلوم شود وقتی همه راه‌ها بسته است، چه کسی به خدا و گشایش او امیدوار می‌ماند.
خدایا پناه بر تو
هنگامه هجوم لشکر ناامیدی ...
۲۰ آذر ۹۸ ، ۲۲:۴۰
بسم الله النّور
امیرالمؤمنین(ع) فرمودند ایمان دارای چهار رکن است که اگر آن ها خدشه دار شود، اصل ایمان مؤمن خدشه دار می شود و این امور فروع ایمان نمی باشند بلکه ارکان ایمان هستند. حضرت فرمودند: «الْإِیمَانُ لَهُ أَرْکَانٌ أَرْبَعَةٌ التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ». اولین رکن از چهار رکن ایمان، توکل بر خداوند می باشد. توکل بر خدا، از اصولی است که ایمان بر آن مستفر می گردد.
۱۸ آذر ۹۸ ، ۲۳:۲۸
۰ نظر
