بسم الله النّور
مسیر حیات انسان مانند جاده ای است پر پیچ و خم که باید از آن عبور کرد و به مقصد رسید.
در میانه این مسیر راحتی هست و آسانی
گاهی نعمت هست و گاهی نیست
گاهی باغ هست و آب و خوردنی های بسیار و گاه بیابان و بی آبی و گرسنگی
گاهی مسیر باریک است و عبور از آن دشوار
گاهی مسیر فراخ است و گسترده
گاهی راه صاف است و هموار و می توان با سرعت از آن عبور کرد
گاهی راه بسیار صعب العبور است و با کوچکترین لغزش از آن سقوط خواهیم کرد
گاهی در مسیر، زمین شکافته شده
باید پل زد و عبور کرد...
گاهی کوه ریزش کرده
باید مانع را کنار زد و گذشت...
می توان با رسیدن به باغ و بستان های میانه راه توقف کرد و ماند ...
می توان در مسیرهای سخت و دشوار ایستاد و نرفت...
نتیجه ی هردو یکی است!
نرسیدن به مقصد!
خداوند در مسیر حیات انسان، نعمات، افراد، موانع، سختی هایی را قرار داده است
نه باید در نعمات متوقف شویم، نه در خوبی ها و بدی های افراد و نه در سختی ها و دشواری های زندگی
فقط باید عبور کرد
مگرنه به مقصد نخواهیم رسید!
مقصد حیات انسان مؤمن «فلاح» است و کمال فلاح حاصل نمی شود جز با «شهادت»
باید عبور کنیم و از همه چیز و همه کس بگذریم تا به مقصد برسیم
تا شهید شویم ...
باید ...
عبور کرد ...
عبور کردن و حرکت چاره ی خیلی از درد های ماست اما ما ...
سکوت کردیم و نشستیم تا دیگران چاره ی کا ما کنند :)