بسم الّله
اگر انسان در مسیر کسب علم و کار فرهنگی اولویت را به خودش و تهذیب نفسش ندهد یک ذره هم ارزش ندارد!
فرقی هم نمی کند، زنی که ادعای کار فرهنگی می کند و شوهر و فرزندانش را به امان خدا سپرده کارش یک ذره هم ارزش ندارد!
مردی هم که ادعای کار در حوزه سبک زندگی و اصلاح فرهنگی دارد اما در خانه اخلاق ندارد و حتی بدتر! کارش اگر اثر معکوس نداشته باشد قطعا بی ثمر و اثر است!
علینا انفسنا!
حواسمان به خودمان باشد...
از علت های این که این همه کار فرهنگی اثری ندارد همین است!
بسم الله
موتور حرکت انسان چیزی نیست جز امید
و انگیزه
اگر امید نباشد انگیزه هم نیست…
بسم الله النّور
بخشی از بیانات امام خامنه ای حفظه الله در جمع روحانیون شیعه و اهل سنت کرمانشاه 1390/7/20
یاد کنیم از مرحوم آقای نجومی (رضوان اللَّه علیه)؛ عالم، فاضل، درس‌خوانده، زحمت‌کشیده، در عین حال یک قله‌ی هنری و حقیقتاً یک هنرمند. بعد از انقلاب، قبل از دوره‌ی ریاست جمهوری، من یکی از سفرهائی که به کرمانشاه آمدم، منزل ایشان رفتم و کارهای هنری‌اش را از نزدیک دیدم. بعد هم پس از رحلت امام، ایشان یکی از کارهایش را برای من فرستاده بود.
من از ایشان درخواست کردم که این حدیث شریف را: «من نصب نفسه للنّاس اماما فلیبدأ بتعلیم نفسه قبل تعلیم غیره» برای من بنویسید تا جلوی چشم من باشد؛ فراموش نکنیم وظیفه‌ی تعلیم خودمان را. ایشان با یک خط بسیار زیبائی نوشتند، من هم تابلو کردم و توی اتاق جلوی چشم من است. «من نصب نفسه للنّاس اماما فلیبدأ بتعلیم نفسه قبل تعلیم غیره»؛ اگر این تعلیم انجام گرفت، تعلیم غیر، آسان خواهد شد؛ مشکل کار ما این است.
عزیزان من!
برادران من!
فرزندان من! جوانان!
طلاب دختر و پسر!
اگر می‌خواهید مثل بوته‌ی گلی عطر شما فضا را معطر کند، اگر می‌خواهید معنویت مثل چشمه‌ای از شما سرازیر شود و بدون اجبار، بدون اکراه، تشنگان بنوشند و به سوی آن بشتابند، راهش این است: «فلیبدأ بتعلیم نفسه».
پ.ن: روایت کامل که در متن به نقل از نهج البلاغه حکمت 73 ذکر شده این است،
الإمامُ علیٌّ علیه السلام :
مَن نَصَبَ نَفسَهُ للنّاسِ إماما فلیَبدأ بتَعلیمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعلیمِ غَیرِهِ ، و لیَکُن تأدیبُهُ بسِیرَتِهِ قَبلَ تأدیبِهِ بلِسانِهِ ، و مُعَلِّمُ نَفسِهِ و مُؤدِّبُها أحَقُّ بالإجلالِ من مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤدِّبِهِم .
امام على علیه السلام : هر که خود را در مقام پیشوایى مردم قرار دهد باید پیش از تعلیم دیگران، به تعلیم خود بپردازد و پیش از آنکه به زبانش تربیت کند، با رفتار خود تربیت نماید و کسى که آموزگار و مربّى خود باشد بیشتر سزاوار بزرگداشت است تا آن که آموزگار و مربى دیگران است.
