بسم الله النّور

 

ْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَثَلُ الْإِمَامِ مَثَلُ الْکَعْبَةِ إِذْ تُؤْتَى وَ لَا تَأْتِی‏*

امام همچون کعبه است که باید به سویش روند، نه آن که او به سوی آنها بیاید.
 

یکی از اشکالات اساسی مردم کوفه این بود که نشستند که امام حسین علیه السلام به سمتشان بیاید

در صورتی که آن ها باید هجرت می کردند و حرکت می کردند به سوی امام

چون مثل امام مثل کعبه است که باید به سویش رفت

این سکون و عدم هجرت مردم کوفه در آن زمان شقاوت و عاقبت به شر بودنشان را رقم زد

و حاصلش شد عاشورا

حتی زمانی هم که خود حضرت به سراغشان آمد، چون مهاجر نبودند و

نه هجرت انفسی داشتند و نه هجرت آفاقی، جا ماندند از حق

انسانی که حرکت نکند به سمت امامش و هجرت را در درون و برون خویش رقم نزند

خود به خود به سمت باطل می رود ولو میل باطنی هم به آن نداشته باشد

 

ماجرای ما و حضرت ولی عصر (عج) هم همین است

تا این هجرت انفسی و آفاقی به سمت امام رقم نخورد و بنشینیم و سکون داشته باشیم و بدون هیچ حرکتی بگوییم اللهم عجل لولیک الفرج

ظهور حضرت رخ نخواهد داد.

حضرت امیر المؤمنین هم تا به سمتشان نیامدند برای تشکیل حکومت اسلامی

حکومتی تشکیل ندادند

سنت نظام امامت در تفکر اسلامی این است که باید جماعت به سمت امام حرکت کنند، به او اقتدا کرده و از او پیروی کنند نه این که امام به سمت مردم بیاید. او جلودار است و امام؛ و مردم مأموم او هستند.

 

*بحار الانوار ، ج 36 ، ص 353