دوستی در پست قبل پرسید: «چرا شوق باز کردن پیامک در ما بیشتر از شوق ظهور است؟»
پاسخ از قلم قاصر بنده این است:
چون ما این قدر از امامان دور شده ایم که یک دوست را نزدیک تر از امام حس می کنیم!
در حالی که امام از هر کس به ما نزدیک تر است...
چون نمی دانیم که حضور امام برای ما واجب تر از همه ی امور واجب زندگیمان است!
چون نمی دانیم بی امام غرق می شویم در ظلمت دنیا!
چون امام به مانند خورشید است که نورش، حیاتمان را روشن می کند...
و وقتی ظلمت زندگیمان را فراگیرد و قبله نمای قلبمان، قبله ی اشتباهی بهمان نشان دهد!
و هی برای حرکت در راه، به در و دیوار بخوریم ...
تازه می فهمیم که عجب نعمتی را از دست دادیم...
نفهمی ما از حضورش...
از شدت حضور اوست که هنوز نفهمیدیم بی امام نمی توان حرکت کرد...
نمی توان دید و حتی نمی توان نفس کشید...
اللهم عجل لولیک الفرج
