از ابتدای خلقت انسان تقابل میان حق و باطل بوده و هست. از زمان حضرت آدم (ع) میان هابیل و قابیل، تا زمان تمامی انبیاء و رسل، که همه در موضع حق بودند و سعی در زدودن باطل داشتند؛ پرچم حق همیشه در دست اهلش بوده و هست. در زمان چهارده معصوم از حضرت رسول (ص) تا حضرت ولی عصر (عج) نیز همیشه این منازعه وجود داشته است و اهل باطل تمام توان خود را به کار می گرفتند تا حق به محاق برود. اما این سنت خداوند متعال است که حق باقی است و باطل به محاق می رود.
منازعه ی میان حق و باطل در ماجرای سقیفه، گرفتن حکومت از حضرت علی (ع)، ماجرای فدک تا شهادت سیدة النساء العالمین حضرت فاطمه زهرا (س) در ابتدای مسیر اسلام و در ادامه، آشتی امام حسن (ع) با معاویه، حماسه ی عاشورا، تا نهضت علمی امام صادق (ع) و در نهایت به غیبت رفتن امام عصر (عج) وجود داشته و خواهد داشت. پس از غیبت نیز تمامی جریان کفر و باطل در مقابل جریان حق ایستاده و تمام توان خود را به کار می گیرد تا سد سبیل مسیر حق باشد و خود پیروز شود.
