عید همگی شما مبارک.
شاید بتوان گفت که غدیر بعد از اسلاممان و تسلیم به امر الهی مهم ترین صراط زندگیمان است. صراطی که اگر ظلمت آن را بگیرد و و بر صراط علی وارد نشویم تا انتها روز عمرمان راه را بی راهه می پنداریم و ظلمت را نور.
غدیر روزی بود که خداوند صراط را به عیان به همه نشان داد. این قدر خداوند آن روز بر همه حجت تمام کرد که گویا هرکس پس از بیعت با علی عاقبت خود را می دانست ،یا به صراط مستقیم راه علی وارد می شد که سرانجامی جز فلاح نداشت یا در صراط مضلت که ظلمت در همه ی بی راهه های زندگیش وارد می شد تا ظلمت نار او را همراهی می کرد.
این قدر در غدیر راه روشن بود و مقصد معلوم که هیچ کس را دلیلی بر قدم نگذاشتن در این راه نبود اما برخی خود ظلمت بودند که نور راه را نمی دیدند زیرا این قدر تاریکی وجودشان را گرفته بود که نور به این روشنی را هم ظلمت می دیدند و اصلا چشمی بینا برای دیدن نور راه و صراط مستقیم آن روز زنگیشان نداشتند. آن ها مسلمان شده بودند اسما اما تسلیم نه! اگر تسلیم امر خدا بودند با سهولت نور را می دیدند و بر صراط مستقیم قدم می گذاشتند.
با خود بیاندیشیم که آیا امروز به این راه که ورود به آن بیعت و اذن ولی می خواهد و گذاردن نفس و منیت در ابتدای راه تا توشه مان از سنگینی عنانیت نفس سبک شود و پر شود از نور مصباح الهدی، وارد شده ایم؟
علی ع امیرالمومنین همه ی زمان هاست و نور راه همه ی صراط های مستقیم اما گاه خدای علی ما را با ولایت علی در همه ی زمان ها می سنجد تا ثابت کنیم ولی شناسیم و علی زمانان را میشناسیم و می خواهیم با نور ولایت ولی زمانمان راهمان را روشن سازیم و در راه نورانی نه بیراهه ی فراگرفته شده ی با ظلمت قدم بگذاریم.
ودر انتها دوستی عزیز (او کافیست) این تبریک را برای غدیرم فرستاد که قلبم روشن شد:
غدیر یعنی کسانی که عقب مانده اند برسند و کسانی که جلو رفته اند برگردند. غدیر یعنی با ولایت حرکت کردن. و اهل کوفه نبودن یعنی اینکه بدانی تا حسین (ع) نیامده ، ولی امر مسلم است.
یک دوست
