شمشیر برنده!

بسم الله النّور

این موضوعی که می خواهم درباره اش بنویسم مدت های زیادی است فکرم را مشغول کرده و آن هم چاه ویلی است به نام فضای مجازی و ارتباط با نامحرم در فضای مجازی و فضای واقعی

اعتقاد شخصی خود بنده این است که حریمی که در فضای واقعی و ارتباطات واقعی هست باید صدچندان در فضای مجازی رعایت شود.

چون دو طرف تصور می کنند در فضای مجازی نه خضوع در قول مطرح هست نه غض بصر و نه خیلی مسائل دیگر.

اما به عقیده ی بنده حس و حالی که در کلمات تایپ شده قرار دارد بسیار قوی تر از ارتباط کلامی دو نفره است خصوصا برای کسی که بیش از دیگران تلاش میکند این حریم را رعایت کند (این اعتقاد بنده است و ممکن است با آن موافق نباشید.)

حتی ممکن است این حس منتقل شده از طریق کلمات حس حجب و حیا و عفت باشد و طرف مقابل نامحرم از همین حس و شخصیت خوشش بیاید. در صورتی که اگر این ارتباط واقعی بود ممکن بود این حس به وجود نیاید.

این ارتباط در فضای مجازی ممکن هست خیلی با رعایت حریم و حدود هم باشد اما زمان که می گذرد شخصیت دو طرف برای هم رو می شود ولو این ارتباط در فضای مجازی منحصر شود.

و حتی ممکن هست تعلق خاطری ایجاد شود.

بنده بسیار نقد دارم به حضور خانم ها در فضای مجازی

خصوصا دخترخانم های مذهبی که همه ی درونیاتشان را در شبکه های اجتماعی و وبلاگ ها می نویسند.

بعضی از وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی دختر و پسرهای به ظاهر مذهبی را می خوانم واقعا دلم می لرزد از این همه ارتباط بین نامحرمان و چه قدر راحت و چه قدر خودمانی! (ولو در قالب خواهرم و برادرم گفتن!)

هرچه قدر زمان بیشتر میگذرد حکمت این سخن حضرت زهرا سلام الله علیها را بیشتر می فهمم که فرمودند: «بهترین زن کسی است که نه مردی او را ببیند و نه او مردی را ببیند» 

حتی اگر با بیشترین حجاب و درجه از حجب و حیا حضور اجتماعی داشته باشی چه در فضای واقعی و چه مجازی

انسان که خبر ندارد اما ممکن است با همین ارتباطات ولو اندک دل کسی را ببرد و گناهش به گردنش نوشته شود.

بنده همینجا از خداوند طلب آمرزش میکنم برای این خطاهای نادانسته و پناه می برم به خدا از این که نادانسته باعث لرزاندن دل کسی شوم.

 (این نکته را هم اشاره کنم که بنده مخالف حضور اجتماعی زنان نیستم اما حضور به ضرورت واقعی چیزی شبیه به حضور حضرت زهرا برای دفاع از ولایت یا ماجرای فدک نه فقط حضور برای حضور)