بسم الله البصیر العلیم
آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان پلاسکو هم دلخراش بود هم بسیار تأسف آور. تا جایی که من حتی نمی توانم تصور کنم حال خانواده های منتظری را که منتظر خبری از عزیز زیر آوار مانده شان هستند و یا حال مردی که در آستانه سال جدید تمام مال و امیدش را برای کسب روزی از دست داد.
اما برخی حواشی که در پی این حوادث اتفاق می افتند بعضا دلخراش تر از خود حادثه اند. مانند پدیده ی مردمان دوربین به دست در هر حادثه ای. و یا کسانی که به جای کمک کار را برای امدادگران سخت می کنند. این اتفاقات و رفتارها بد است، خیلی هم بد است، اما بدتر آن است که ما این بدی را به جای ارائه راهکار، به روشی بدتر جلوه دهیم!
نمایش فیلم کشورهای دیگر و مقایسه رفتار مردمان آن کشورها با ما، و این که بگوییم ماها چه قدر بدیم آن ها چه قدر خوب! اصلا خوب نیست...
به ویژه در کنار حماسه ی بی نظیر آتش نشانان ما که برای حفظ جان و مال مردم از جان خودشان گذشتند.
فیلم بالا یکی از فیلم هایی است که با مضمون ببینید چه قدر ما بدیم! یا چه قدر آن ها خوبند! در تلگرام در حال دست به دست شدن است. دقیقا عین همین اتفاق در یکی از شلوغ ترین و پر ترافیک ترین روزها یعنی روز بیست و دو بهمن یکی دو سال قبل برای من افتاد و در آن جمعیت خیلی زیاد بلافاصله خانم ها کمک کردند تا بیرون آمدم. هیچ کس هم نایستاد به فیلم گرفتن!
فیلم گرفتن و دوربین به دست بودن ویژه ی مردم ما نیست و بسیاری از کشورها مردمانش درگیر این ابتلا هستند. قبلا در این باره کمی در این دو سه مطلب نوشتم
عکاسی selfie! بتی که انسان ها در لحظه از خودشان می سازند!
حواسمان باشد همین ماهایی که منتقد فرهنگی هستیم و افراد دوربین به دست را مورد شماتت و تمسخر قرار می دهیم و در سمت های معلم، استاد دانشگاه، عضو فلان تشکل دانشجویی صلح طلب و... قرا داریم! باید بسترهای فرهنگی و آموزشی برای عدم بروز این رفتارها را فراهم کنیم.
اما یکی از بهترین تصاویر و متن خوب کوتاه همراه آن که امروز دیدم این تصویر بود.
تمامى ابرقهرمانهاى خیالى کنار هم، در برابر یک آتش نشان شهید و مجاهد ما حرفى براى گفتن ندارند!
