این قدر حرف دارم برای گفتن و نگفتن...
نمیدانم وقتش نیست...
قلمش نیست...
فکرش نیست...
یا توفیقش!
اما این ایام به دلیل پیشامدهای اخیر بیشتر به مرگ فکر میکنم.
به این که اگر عمل نداشته باشیم در آخرت روزگارمان وا اسفاست!
به این که کسانی هم که دوستمان دارند نهایتا چند روزی اشک می ریزند و ناراحتند.
بعد همه می روند پی زندگیشان و ما می مانیم و اعمالمان!
خداوندا خودت سیئاتمان را به حسنات تبدیل کن یا مُبَدِّل
الهی لا تؤدّبنی بعقوبتک
محتاج دعایم بسیار
