بسم الله
قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام:
حُبُّ اللَّهِ نَارٌ لَا تَمُرُّ عَلَى شَیْءٍ إِلَّا احْتَرَقَ وَ نُورُ اللَّهِ لَا یَطْلُعُ عَلَى شَیْءٍ إِلَّا أَضَاءَ وَ سَمَاءُ اللَّهِ مَا ظَهَرَ مِنْ سَحَابٍ تَحْتَهُ من [زائد] شَیْءٌ إِلَّا غَطَّاهُ وَ رِیحُ اللَّهِ مَا تَهُبُّ فِی شَیْءٍ إِلَّا حَرَّکَتْهُ وَ مَاءُ اللَّهِ یَحْیَا بِهِ کُلُّ شَیْءٍ وَ أَرْضُ اللَّهِ یَنْبُتُ مِنْهَا کُلُّ شَیْءٍ فَمَنْ أَحَبَّ اللَّهَ أَعْطَاهُ کُلَّ شَیْءٍ مِنَ الْمُلْکِ وَ الْمِلْک
شعله‌ی عشق و محبت خدا به چیزى نمی‌رسد، مگر این‌که آن را می‌سوزاند و نور معرفت الهى بر چیزى نمىتابد، مگر این‌که آن را روشن می‌سازد و ابر رحمت و لطف او بر هر چه قرار گیرد، مىپوشاند و نسیم محبت خداوند بر چیزى نمىورزد، مگر این‌که به او تحرک می‌بخشد و آب فیوضاتش همه چیز را حیات می‌دهد و در سرزمین معرفت الهی همه چیز می‌روید (معدن تمام خیرات و کمالات است) پس کسى که خدا را دوست دارد، همه چیز از مُلک و مِلک به او می‌دهد.
منبع: مصباح الشریعه ص 193
