بسم الله الرحمن الرحیم
سوره مبارکه بقره آیه 112
بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ
آرى هر کس که خود را با تمام وجود به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد پس مزد وى پیش پروردگار اوست و بیمى بر آنان نیست و غمگین نخواهند شد.
قران می فرماید اگر کسی وجودش را تسلیم خدای سبحان کند و برای خودش هیچ منیتی قائل نباشد درحالیکه شاهد لطف و احسان حق است و خداوند را در تمام اعمال حقه مشاهده می کند اجری خاص نزد پروردگار دارد، اجر حضور نزد پروردگار. چنین فردی نه از بابت گذشته‌اش مغموم است و از آینده اش نگران.
ایه بیانگر رموز بهره مندی از لذات ابدی است. به فرموده قرآن نیازی نیست برای نیل به لذات باقی در انتظار مرگ و زندگی باقی آخرت باشیم، آخرت ادامه دنیاست، بهشتیان زمانیکه از نعمات بهشت متنعم می شوند می گویند :« هذا الذی رزقنا من قبل »
راه وصول به لذات باقی تسلیم بودن در برابر خدای سبحان است.بر این اساس می توان گفت به میزان تسلیم بودن در برابر حضرت حق از لذت و آرامش بیشتری بهره‌مند می شویم. افسردگی و اضطراب به دلیل نگاه نازیبای ما است. اگر در افعال مثبتی که انجام می دهیم خود را دخیل ندانیم و باور کنیم تنها وسیله ای هستیم که حضرت حق به ما توفیق داده و اگر اراده کند این توفیق را از ما سلب می کند و به دیگری می سپرد دیگر جایی برای منیت و خود بینی نیست. اگر بر این باور باشیم که «امر انچه تو فرمایی حکم انچه تو بنمایی» مولای حکیم و خبیری که در بندگان ایجاد جمال می کند بهترین و زیباترین مقدرات را برایمان رقم خواهد زد اما اگر علی الدوام خود را کاره ای بدانیم چون خواست و اراده ما با اراده حق در تعارض است گرفتار رنج و سختی خواهیم شد.
لذت و سرور این افراد با توجه به دو قسمت از ایه قابل برداشت است: «لا خوف علیهم ولا هم یحزنون» «له اجره عند ربه» مقام عنیدیت و حضور نزد مربی و بهره بردن از رزق فراوانی که نصیب شان می شود موجب می شود انسان نه نگرانی ای بابت آینده داشته باشد و نه حزنی از بابت گذشته و به سروری ابدی دست یابد.
برگرفته از کلام استاد گرامی سرکار خانم بروجردی روز هشتم ماه محرم
