بسم الله النّور
در سوره مریم آیه ای است که در آن گفته شده همه وارد جهنم خواهند شد.
وَ إِنْ مِنْکُمْ إِلاَّ وارِدُها کانَ عَلى رَبِّکَ حَتْماً مَقْضِیًّا (71)
و هیچ کس از شما نیست مگر [اینکه] در آن وارد مىگردد. این [امر] همواره بر پروردگارت حکمى قطعى است.
نظر مفسرین در این باره گوناگون است اما برخی معتقدند جهنمی که همه در آن وارد می شوند «جهنم دنیا» است.
بخواهیم یا نخواهیم، دنیا «دار بالبلاء محفوفه» است. یعنی پیچیده شده در بلا. نیش و نوش آن در هم آمیخته و بالاخره با فرارسیدن مرگ تمام می شود.
اما دنیا مهم ترین ویژگی اش این است که تنها فرصت ما برای ساختن ابدیتمان است. فرصتی که اگر از دست بدهیم برای ابد در خسران خواهیم بود.
بهشتی و جهنمی بودن انسان ها از دنیا معلوم است. اهل بهشت در دنیا هم باشند همه چیزشان بهشتی است. خودشان، روابطشان، محل حضورشان و...
اما اهل جهنم هر جا باشند آنجا را با صفات رذیله و وجود ظلمانیشان جهنم می کنند.
به این فکر می کردم که ما هرچه بیچارگی، نابسامانی و ظلم داریم از عدم پیاده سازی اسلام و عمل به آن است.
و به این فکر کردم که چگونه در همین جامعه پر از ظلم می توان بهشتی بود وقتی تمامی فرآیندهای جامعه مانعند؟
به این نتیجه رسیدم که تنها راه این است که خودمان بهشتی باشیم و با همان امکانات کمی که داریم بهشت کوچکی هم برای آن هایی که در تعامل با ما هستند ایجاد کنیم.
در همین فکر ها بودم که به این مطلب برخوردم: تو ستونی، محکم بمان
حکایت زنی بهشتی که در جهنم دنیا،بهشت کوچکی برپا کرده.
کاش این گونه باشیم.
.
اعیاد بر شما مبارک.
.
پ.ن: این مطلب مغایرتی با وظایف تبلیغی و اجتماعی و امر به معروف و نهی از منکر ما ندارد. بلکه ما هرکدام باید ببینیم نسبت به شرایطی که هرکداممان به «جبر» داریم چگونه می توانیم بهشتی باشیم.
یک نفر می تواند وسعت بهشتی که می سازد در حد خودش و خانواده اش باشد، یک نفر می تواند هزار نفر را بهشتی کند.
پ.ن 2: هدف ما صرفا بندگی خداست نه هدایت دیگران. اگر بنده خوبی باشیم خدا ما را هادی و هدایتگر هم قرار خواهد داد. یعنی باید در نیتمان اخلاص داشته باشیم و «فقط» برای خدا بندگی کنیم.
پوریا قلعه
