بسم الله

حاج اقا پناهیان یه کلیپ دارند با این مضمون که واقع گرایی شروع سقوط انسان هست.

به نوعی همین دودوتا چهارتای خودمون.

و هیچ چیز جز همین واقع گرایی و توجه به موانع شخصی واقعی خودم، مانع امیدم نبوده.

انگار که با توجه به این موانع و واقعیات، آدم نمی‌تونه من حیث لا یحتسب رو باور کنه...

و اسیر اسباب میشه و بن بست هایی که در واقعیت بن بستند اما در حساب کتاب خدا بن بست نیستند.

و آدم تا نگاهش فراتر از واقعیات ظاهری نره، نمی تونه امیدوار باشه.

 

و هیچ چیز اندازه ی نا امیدی انسان رو محدود و متوقف نمیکنه و به همین دلیل ناامیدی بزرگترین گناه هست...

 

 

خدا پناه بر تو از واقعیات...

از ناامیدی...