بسم الله
به ما گفته‌اند پیش‌نیاز عمل، انگیزه است.
اما این عمل است که انگیزه را متولد می‌کند.
با عمل بیشتر، شوق و اشتیاق برای پیش رفتن نیز افزوده می‌شود.
ناشناس
و ما با دید ظاهر هیچ وقت نمی تونیم بگیم که حرکت ما قرب به مطلوب رو در پی داشته یا بعد و دوری چون نتیجه همیشه دست خداست و البته خداوند می فرماید انا لانضیع اجر من احسن عملا و این ها همه مایه ی امتحان بشر هستند ...
مرتضا دِ
یه جمله توی شرح نهایه میخوندم تصمیم گرفتم حفظش کنم هر جا میرم باهاش کلاس بذارم: علت غایی علتِ فاعلیت علت فاعلی است.
یه فیش هم دارم که در نقد حرف شماست:
عمل کننده بدون بصیرت، چون عابری است که از مسیر اشتباه می رود. هر چه با سرعت تر برود، دور تر می شود.». (امام صادق علیه‌السلام)
http://fiish.blog.ir/post/261
یه فیش هم دارم که در نقد حرف شماست:
عمل کننده بدون بصیرت، چون عابری است که از مسیر اشتباه می رود. هر چه با سرعت تر برود، دور تر می شود.». (امام صادق علیه‌السلام)
http://fiish.blog.ir/post/261
مرتضا دِ
به نظر میرسه انگیزه بعد از شناخت حاصل میشه و حق با شماست.
یعنی اول شناخت بعد انگیزه بعد عمل. هوم؟
یعنی اول شناخت بعد انگیزه بعد عمل. هوم؟
مرتضا دِ
الان مطالعه کردم و فکر نمیکنم منظور شما این باشد که عمل مقدم بر اعتقاد است. هوم؟
مرتضا دِ
یعنی معتقدین در مسائل اعتقادی باید عمل کنیم تا خداوند معرفت به حکمت عمل رو بهمون عطا کنه. درسته؟
مرتضا دِ
در آنصورت فرق شما با ایمانگراها چیست؟
دیدگاه ایمان گرایی
«ایمان گرایی [۱]دیدگاهی است که نظام‌های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند.» [۲] ایمان گرایان برای تأیید اعتقادات خود به دلیل و برهان متوسل نمی‌شوند و اصلاً کوشش برای استدلالی کردن دین را کوششی ناروا می‌شمارند. در نظر آنان دین، قلمرو عقل و کاوش‌های آن نیست،بلکه قلمرو دیگری است؛ مثلاً قلمرو عشق یا خطر کردن...
اگر بخواهیم ایمان را به تأیید ادلّه بیرونی (بیرون از ایمان و دین) برسانیم، در واقع ایمان نداریم و به جای پرستش واقعیت غایی (خداوند)، علم و منطق و عقل را پرستیده‌ایم. [۳]
به عقیدة ایمان گرایان، مسیحیت برای اقناع و ارضای عقول آدمیان نیامده است. [۴]و نمی‌توان آن را در پرتو عقل و منطق فهمید؛ چرا که مهم‌ترین آموزه‌های آن؛ یعنی تثلیث، تجسد و حلول، گناه ذاتی (اولیه) و مرگ فدیه‌وار مسیح، اموری غیرقابل فهم و خرد ستیزند.
http://yon.ir/qwqRm
دیدگاه ایمان گرایی
«ایمان گرایی [۱]دیدگاهی است که نظام‌های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند.» [۲] ایمان گرایان برای تأیید اعتقادات خود به دلیل و برهان متوسل نمی‌شوند و اصلاً کوشش برای استدلالی کردن دین را کوششی ناروا می‌شمارند. در نظر آنان دین، قلمرو عقل و کاوش‌های آن نیست،بلکه قلمرو دیگری است؛ مثلاً قلمرو عشق یا خطر کردن...
اگر بخواهیم ایمان را به تأیید ادلّه بیرونی (بیرون از ایمان و دین) برسانیم، در واقع ایمان نداریم و به جای پرستش واقعیت غایی (خداوند)، علم و منطق و عقل را پرستیده‌ایم. [۳]
به عقیدة ایمان گرایان، مسیحیت برای اقناع و ارضای عقول آدمیان نیامده است. [۴]و نمی‌توان آن را در پرتو عقل و منطق فهمید؛ چرا که مهم‌ترین آموزه‌های آن؛ یعنی تثلیث، تجسد و حلول، گناه ذاتی (اولیه) و مرگ فدیه‌وار مسیح، اموری غیرقابل فهم و خرد ستیزند.
http://yon.ir/qwqRm
مرتضا دِ
صحبت در مورد انگیزه بود. نه معرفت و شناخت.
انگیزه بدون شناخت مگه پیش میاد؟
انگیزه فرع بر شناخت هست.
انگیزه بدون شناخت مگه پیش میاد؟
انگیزه فرع بر شناخت هست.
مرتضا دِ
درسته|من تازه پست امروز شما رو خوندم.
و البته به نظر انگیزه از نیاز و طلب اولیه متولد میشه و حرکت به سمت مطلوب فقط انگیزه رو تقویت میکنه