بسم الله النّور

ادعیه ما پس از قرآن و در کنار روایات، دریای معارف الهی هستند.

در این فراز از دعای روز مبعث در مفاتیح الجنان، نکته مهمی گفته شده:

«وَقَدْ عَلِمْتُ اَنَّ اَفْضَلَ زٰادِ الرّٰاحِلِ اِلَیْکَ عَزْمُ اِرٰادَةٍ یَخْتٰارُکَ بِهٰا، وَقَدْ نٰاجٰاکَ بِعَزْمِ الْإِرٰادَةِ قَلْبى،

و دانستم که بهترین زاد و توشه رهسپار به سوى تو، اراده جدّى است که تو را با آن اختیار کند، و به یقین دلم با چنین اراده اى با تو نجوا مى کند»

در اینجا، اراده رفتن به سمت خدا، به عنوان بهترین توشه کسی که قصد ارتباط و رسیدن به خدا را دارد معرفی شده است. آن هم نه اراده عادی، بلکه اراده ای که از طریق آن خدا را انتخاب کنیم.

سؤال: مگر خدا را باید اختیار کرد؟

با توجه به این فراز از دعا بله، ما فطرتا روحیه عبودیت و بندگی داریم، اما در انتخاب معبود مختاریم. معبود ما می‌تواند بت باشد و همه‌ی معبودهایی غیر از خدا که شایستگی پرستش ندارند.

✅ما خدا را برای عبودیت انتخاب می‌کنیم.

✅انتخاب معبود اولین قدم برای یک انسان مختار است.

اما در مسیر این اختیار، شیطان مانع میگذارد و اراده ما را از انتخاب الله به عنوان معبود، به معبودهای دیگر منصرف می‌کند.

همین که برای مخلوقات وجود و تأتیر مستقل قائل باشیم یعنی مشرکیم و شرک خفی داریم.

وقتی پول را کاره‌ای بدانیم، بودن یا نبودن فلان فرد را مؤثر در زندگیمان بدانیم، روی افراد، مال، مقام و... حساب باز کنیم، وقتی بگوییم اول خدا بعداً شما، یعنی شرک و یعنی اراده ما معطوف به خدا و انتخاب او به عنوان معبود نیست؛ یعنی برای دیگران هم جدای از خدا، تأثیر قائلیم. انتخاب خدا به عنوان معبود یعنی این که بدانیم «لا مؤثر فی الوجود الا الله». هیچ وجودی جز خداوند در عالم تأثیرگذار نیست.

* متن دعا از نرم افزار مفاتیح نوین، ترجمه آیت‌الله مکارم شیرازی کپی شده است.