بسم الله
بیانی از حجت الاسلام امینی خواه
۹۹/۰۲/۳۰
سر گشته
خیلی هم خوب ولی این صوت داره جداگانه پخش میشه و این به نظرم خوب نیست. یک مقدار بی سلیقگی شده تو برش این صوت.
مگه صحبت از اثر استغفار و دعا و عمل خیر در کنار اثر گناه به نظرتون توازن خوف و رجا رو بهم میزنه؟ و اینکه کسانی که تو جامعه ی ما مشغول معصیت هستند به خاطر امید به تاثیر استغفار و دعا و عمل خیر هست که مشغولند؟ یا به خاطر غفلت از هر دو؟
فکر می کنم مسئله ی جامعه ما مسئله ی غفلت و ذکر هست. کسی که معصیت می کنه و میگه "خدا می بخشه" امید به خدا نداره بلکه غافل از خداست و این "خدا می بخشه" براش فقط توجیهی هست در مقابل کسانی که بهش تذکر میدن و بیشتر از لقلقه ی زبان چیزی نیست. حتی اگر این حرف رو از روی عقیده میگه باز هم این عقیده ریشه در غفلت داره. چون به نظرم این حرف برای آدم عاقل و متذکر قابل قبول و منطقی نیست.
کسی که دچار غفلت باشه نمیاد سراغ این قبیل صوت ها و اگر بیاد تاثیرش چیه؟ یعنی اگر فقط از اثر گناه بهش بگیم جذب میشه یا دچار ترس و ناامیدی میشه؟
اما چه کسانی واقعا بیشتر به این قبیل صوت ها مراجعه می کنند؟ کسانی که اهل ذکر باشند و از این چیزها فراری نباشند میان و گوش میدن و تاثیرش چیه؟ این طوری بگیم که یک نفر آدم ساده که از حدیث و روایت ها خبر نداره از این صوت چی عایدش میشه؟
خوف خوبه ولی اگر فقط خوف باشه نتیجه ش میشه ناامیدی پس به نظرم اینها رو نباید از هم جدا کرد. مخصوصا که چیزی بدتر از ناامیدی تو دین ما نیست.
حالا بنده هم خیلی موضوع رو بزرگ کردم ولی در کل حرفم اینه که خوف و رجا باید در کنار هم باشند و هر کدوم به دیگری جهت بدن و تاثیر منفی دیگری رو خنثی کنند. خوف بدون رجا میشه ناامیدی و رجا بدون خوف میشه تهور و طلبکاری و منیت.
به هر حال ببخشید زیاد بزرگش کردم و وقت شما رو گرفتم و باز هم ممنونم
محفوظ باشید ان شاءالله
مگه صحبت از اثر استغفار و دعا و عمل خیر در کنار اثر گناه به نظرتون توازن خوف و رجا رو بهم میزنه؟ و اینکه کسانی که تو جامعه ی ما مشغول معصیت هستند به خاطر امید به تاثیر استغفار و دعا و عمل خیر هست که مشغولند؟ یا به خاطر غفلت از هر دو؟
فکر می کنم مسئله ی جامعه ما مسئله ی غفلت و ذکر هست. کسی که معصیت می کنه و میگه "خدا می بخشه" امید به خدا نداره بلکه غافل از خداست و این "خدا می بخشه" براش فقط توجیهی هست در مقابل کسانی که بهش تذکر میدن و بیشتر از لقلقه ی زبان چیزی نیست. حتی اگر این حرف رو از روی عقیده میگه باز هم این عقیده ریشه در غفلت داره. چون به نظرم این حرف برای آدم عاقل و متذکر قابل قبول و منطقی نیست.
کسی که دچار غفلت باشه نمیاد سراغ این قبیل صوت ها و اگر بیاد تاثیرش چیه؟ یعنی اگر فقط از اثر گناه بهش بگیم جذب میشه یا دچار ترس و ناامیدی میشه؟
اما چه کسانی واقعا بیشتر به این قبیل صوت ها مراجعه می کنند؟ کسانی که اهل ذکر باشند و از این چیزها فراری نباشند میان و گوش میدن و تاثیرش چیه؟ این طوری بگیم که یک نفر آدم ساده که از حدیث و روایت ها خبر نداره از این صوت چی عایدش میشه؟
خوف خوبه ولی اگر فقط خوف باشه نتیجه ش میشه ناامیدی پس به نظرم اینها رو نباید از هم جدا کرد. مخصوصا که چیزی بدتر از ناامیدی تو دین ما نیست.
حالا بنده هم خیلی موضوع رو بزرگ کردم ولی در کل حرفم اینه که خوف و رجا باید در کنار هم باشند و هر کدوم به دیگری جهت بدن و تاثیر منفی دیگری رو خنثی کنند. خوف بدون رجا میشه ناامیدی و رجا بدون خوف میشه تهور و طلبکاری و منیت.
به هر حال ببخشید زیاد بزرگش کردم و وقت شما رو گرفتم و باز هم ممنونم
محفوظ باشید ان شاءالله
سر گشته
گفتم که خودم خیلی موضوع رو بزرگ کردم وگرنه جای نگرانی نداره.
ببخشید باعث ناراحتی شما شدم
ببخشید باعث ناراحتی شما شدم
عبادت ها و اعمال تون قبول باشه ان شاءالله
این صوت رو صبح گوش دادم از ایتا اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که چرا در کنار اثر گناه از اثر استغفار و اثر دعا صحبت نمی کنه؟
اگه ایشون میگن گناه راه نعمت رو کج می کنه چرا چیزی از اثر استغفار و دعا نمیگن؟ البته شاید هم گفتن ولی تو این صوت نبوده. به هر حال از این جهت زیاد با این صحبت کنار نیومدم. یعنی فقط صحبت از جنبه ی منفی ماجرا صورت خوبی نداره. در حالی که وقتی پای صحبت علماء و اساتید اخلاق و اهل عرفان میشینیم می بینیم که بیشتر از هر چیز صحبت از امید هست و راه تقرب و وصال ...
ممنون بابت تمام مطالب و محتواهای مفیدی که می گذارید