بسم الله النّور
آیا حسی بهتر از حس حضور خدا هست؟
حس این که انسان بداند کسی همیشه حواسش به او هست...
درک این حس همه زندگی و احوال انسان را دگرگون می‌کند.
خیلی حیف است که انسان در این زندگی کوتاه دنیا لذت این حس‌ها را نچشد.
اما
هیچ حسی هم بدتر از این نیست که انسان در محضر چنین خدایی معصیت کند.
بسم الله
هیچ چیز در دنیا اتفاقی نیست.
حتی کلیک های من روی اینجا برای تایپ.
مطلبی که دیگری می نویسد و مناسب حال الان من است.
مطلبی که من می نویسم و مناسب حال شماست.
همه این ها مدبری دارد که تدبیر می کند به ذهن فلانی فلان جمله بیافتد تا بنویسد و من بخوانمش.
این از مهربانی خداست که این همه حواسش به ماست.
هو الرحمن الرحیم
هو القاهر فوق عباده
بسم الله
خدا همه نداشته‌های زندگی مارا جبران می‌کند.
حتی اگر این نداشتن ها از مهمترین ها باشد.
مثل نداشتن مادر
نداشتن پدر
نداشتن همسر
نداشتن مادری که مادری کند
نداشتن پدری که پدری کند
نداشتن همه نداشته ها
الیس الله بکاف عبده
کافی است خدا را به جای همه ی داشته ها و نداشته هایمان بپذیریم...
بسم الله النّور
خدایا به تو پناه می برم از این که تو را خدایی بدانم در حد و قواره فهم و درک خودم.
نه آن‌گونه که هستی
و به تو پناه می برم از این که باور و ایمانم در حد و قواره معرفت خیلی کمم نسبت به تو باشد.
و به تو پناه می برم از محصور ماندن و اسیر شدن در شناخت ناقص و خیلی خیلی کمم نسبت به خودت...
بسم الله النور
هر چه توجه‌مان به اسباب غیر خدایی زیادتر شد، آن هوش و ذکاوت و عقل و معرفت و آن مدیریت موفق زندگی از ما طبیعتاً دور می‌شود.
گاهی برای یک مشکل سال‌ها می‌دویم و همۀ اسباب نزدیک به ذهن خودمان که برایشان کارایی تعریف کردیم طی می‌کنیم، در حالی که رفع این مشکل یک یا الله نیمه شب می‌خواهد. یک دل شکستگی می‌خواهد. یک توجه باطنی می‌خواهد. یک مراقبت می‌خواهد. یک عنایت اهل بیت می‌خواهد.
منبع: کانال رسمی حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: @nasery_ir
بسم الله النّور
خواندن داستان های وبلاگ تا بی کران، به قلم شهید مدافع حرم سید طاها ایمانی، حقیقتا برایم رزق من حیث لا یحتسب بود.
داستان هایی از زندگی های واقعی که در نزدیک یا دور از ما اتفاق افتادند.
داستان هایی برای عبرت و رشد.
پر از خدا
خدا
خدا
و ایمان
ایمان حقیقی
و پاسخگوی بسیاری از شبهات و سؤالات در گیر و دار زندگی.
برای وقت هایی که فکر می کنیم افتادیم.
فکر می کنیم خدا ما را رها کرده.
در حالی که در همان حال در آغوش مهر و لطف خداییم.
خدایی که رحمتش همه را در بر گرفته و هدایتش را برای همه می فرستد.
.
اگر خواستید بخوانید از لیست موضوعی سمت راست وبلاگ تا بیکران به ترتیب شماره شروع به مطالعه کنید.
حتما حتما همه ی داستان ها را تا انتها بخوانید و هیچ کدام را نیمه رها نکنید.
و حتما همه داستان ها را بخوانید. همه اش را
اللهم عجل لولیک الفرج
بسم الله النور
حدود یک سال و نیم پیش سه مطلب نوشته بودم درباره زندگی و سختی‌های مسیر.
هرکه در این بزم مقرب تر است...
آن موقع به نظرم خیلی تحلیلم درست و بی نقص بود!
اما یک اشکال بزرگ داشت!
پایه و اساس را ندیده بودم!
خدا را ندیده بودم...
در مطلب اول گفتم نباید در مسیر حیات توقف کرد و باید عبور کرد!
اما عبور بدون خدا ممکن نیست...
در مطلب دوم گفتم اقتضای حیات انسان ابتلاء است و توانایی را در ابتلائات بیشتر دیدم و هرکسی که سختی و رنجش بیشتر باشد توانایی بالاتری برای طی مسیر پیدا می‌کند!
خدا در این مطلب هم غایب بود...
چون عبور و گذر از ابتلاء و امتحان بدون خدا ممکن نیست!
انسان بدون خدا قوت و قدرتی هم برای اوج صعود نخواهد داشت!
در مطلب سوم هم گفتم راه میانبر عبور از مشکلات و آسان شدن آن‌ها قطع تعلق است و در نهایت پرواز!
حقیقت این است که بدون خدا نه قطع تعلق ممکن هست و نه پرواز
بدون خدا هیچ چیز ممکن نیست.
فقط با خداست که می توان از «دنیا» به سلامت عبور کرد...
خدایا برای این همه سال ندیدنت مرا ببخش!
خدایا قلبم را برای دیدنت بینا کن...
پ.ن: این مطلب یکی از نمونه‌های اشتباهات بزرگم بوده که نوشتم و چه بسا اشتباهات بسیار دیگری در نوشته‌هایم هست که از آن‌ها بی‌خبرم.
یا مبدل السیئات بالحسنات، خودت اشتباهاتم را اصلاح کن
دریافت