بسم الله النّور
مستند بانو، روایت بیش از سی سال زندگی عاشقانه زوجی است که در سیزده و هجده سالگی باهم ازدواج کرده اند.
روایت ایثار بانویی که با یک جانباز اعصاب و روان ازدواج می کند.
با دیدن این اسوه ها، همیشه یک سؤال برایم ایجاد می شود که چرا ما کمتر برعکس این ماجرا را می بینیم؟
که مثلا مردی با بانویی که مشکلی دارد یک زندگی خوب و زیبا را شروع کند.
این نمونه ها بوده اند اما خیلی معدود و انگشت شمار.
واقعا علتش چیست؟
ایثار مردها کمتر است؟
اگر کمتر است پس این همه شهدا از کجا آمدند؟
و یا این که ایثار مردان در زندگی مشترک کمتر است؟
این سوال ها همیشه برایم بی پاسخ بوده اند…
اما روایت این گونه مستند ها یک درس بزرگ برایم دارد
با دیدن این زندگی ها خوب می فهمم حکمت این که خداوند زنان را به عنوان الگو معرفی کرده است چه چیز بوده، چون ظرف وجودیشان می تواند تا این حد گسترده شود و وسعت یابد.
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِینَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ… (تحریم، 11)
پ.ن 1: دو نمونه برعکس ماجرای را به یاد دارم. یکی مجری برنامه نقطه های برجسته در شبکه افق که یک خانم نابینای متأهل است. و نمونه دیگر که دو سه سال پیش در برنامه ماه عسل بود که در اثر تصادف، خانم قدرت حرکتی اش را از دست داده بود اما آقا عاشقانه به زندگی اش ادامه داده بود.
پ.ن 2: البته این گونه ایثارها در زنان هم نایاب شده است.
پ.ن 3: این لینک را هم بخوانید.
