بسم الله النّور
هنگام خطبه امام علی علیه‌السلام در جمع مردم بصره مردى برخاست و گفت: یا امیرالمؤمنین ما را از فتنه خبر ده. آیا در این باب از رسول الله (صلى اللّه علیه و آله ) سخنى پرسیده‌اى؟
فرمود: هنگامى که این آیه نازل شد (( آیا مردم پنداشته اند که چون بگویند ایمان آوردیم رها شوند و دیگر آزمایش نشوند؟ ))(عنکبوت-2) دانستم، که تا رسول الله (صلى اللّه علیه و آله ) در میان ماست، فتنه‌اى بر ما فرود نیاید.
پرسیدم: یا رسول الله، این فتنه اى که خدا از آن خبر داده چیست؟ گفت: یا على، امّت من بعد از من گرفتار فتنه خواهد شد. گفتم: یا رسول الله ، آیا تو در روز احد که جماعتى از مسلمانان به شهادت رسیده بودند، و من شهید نشده بودم و این بر من دشوار مى‌آمد، مرا نگفتى: بشارت باد تو را که شهادت در پى توست؟ پیامبر (صلى اللّه علیه و آله ) مرا گفت: چنین است که گویى. در آن هنگام چگونه صبر خواهى کرد؟
گفتم: یا رسول الله، آنجا جاى صبر نیست، بلکه جاى شادمانى و سپاسگزارى است.
گفت: یا على، این مردم فریفته دارایی‌هاى خود شوند و از اینکه دین خدا را پذیرفته‌اند بر خداى منت نهند و رحمت او را تمنّا کنند و از خشم او خود را در امان پندارند. با شبهات دروغ و هواهاى سهوآمیز، حرام خدا را حلال شمارند و "شراب" را نبیذ نام نهند و حلال کنند و ربا را عنوان خرید و فروخت دهند و رشوه را "هدیه" خوانند.
گفتم: یا رسول الله، در آن زمان مردم را در چه پایگاهى بدانم؟ از دین برگشتگان یا فریب خوردگان؟
فرمود: آنها را در پایگاه فریب خوردگان بدان.
نهج‌البلاغه، خطبه156
