بسم الله النّور
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ
به راستى که انسان را در رنج آفریده ایم .﴿البلد، 4﴾
برای دریافت سایز اصلی روی تصویر کلیک کنید
آهن را، فولاد را، طلا را و هرچیز گرانبهایی را بخواهند خالص کنند حرارتش می دهند، داغش می کنند انقدر گرمایش می دهند تا خالص شود تا به جز جز بیافتد و جزع و فزعش به آسمان بلند شود.
آن موقع است که می توان قالبش زد و به شکل دلخواه درآورد.
این فرآیند، آیت ربوبیت «رب» است در ارتباط با «عبد».
بسم الله النّور
در شرایط و بحران های زندگی گاهی تصور می کنیم که خدا نیست!
اما در واقع ما نیستیم در محضر بندگی اش...
او همیشه هست در جایگاه ربوبی اش
و تصور می کنیم که خدا نمی بیندمان
در حالی که ما خدا را نمی بینیم!
و همه ی بار را بر دوش خودمان می گذاریم
و می گوییم چه قدر سخت است زندگی!
در حالی که باید به او توکل کنیم و همه ی وجودمان را به او بسپاریم
و بگوییم «افوّض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد»
اگر در «محضر ربّ» باشیم همه چیز «یسر» است نه «عسر»
چون همه ی کارهامان را به او واگذار کرده ایم و او اقدر القادرین است همه چیز آسان است
چون او «رب» است و حواسش هست به «عبد»
رب هیچ گاه نگاهش را از عبد بر نمی دارد
هیچ گاه ...
مگر این که «عبد» از مسیر بندگی خارج شود!
پناه بر خدا از این که از مسیر بندگی خارج شویم.
التماس دعا در این ایام بندگی
