بسم الله النّور
یکی از کارگردانان غربی، فیلمی ملحدانه و مشرکانه ساخته بود از خدایی انسان‌ها بر موجودات انسان‌نمایی که خلق کرده بودند. این خدایگان هم انسان‌نماها را خلق می کردند و هم بر آن‌ها ربوبیت داشتند و روابط و اتفاقاتی که با آن‌ها مواجه می‌شدند را مدیریت می کردند. به دلیل عمق الحاد فیلم و موارد دیگر، نتوانستم بیش از یک قسمت سریال را ببینم اما از همان قسمت یک صحنه کلیدی از خاطرم نمی رود.
در آن صحنه انسان هایی که خدایی می‌کردند از بالا به مخلوقاتشان نگاه می کردند و ناظر رفتارها و کنش‌های آن‌ها بودند.
این تصویر برایم پیام‌های مختلفی داشت. قوی‌ترین پیامش برایم این بود:
«وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَفَلا تَعْقِلُونَ » (انعام 32)
دنیا بازیچه‌ای بیش نیست!
خدا می‌خواهد بیاییم بالا «وَ إِذا قیلَ لَهُمْ تَعالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللَّهِ ...» (منافقون 5)
اما ما چسبیدن به دنیای پست را انتخاب می کنیم!
بالا که بیاییم خیلی خوب، پستی و حقارت دنیا را احساس می‌کنیم، حرکتمان سریعتر می‌شود، حکمت امتحانات و ابتلائات زندگیمان را می‌فهمیم و راحت‌تر می‌توانیم از آن‌ها عبور کنیم.
آن بخش از فیلم خیلی خوب این از بالا نگاه کردن و بازیچه بودن دنیا را نشان داد و کاش یک فیلمساز مسلمان آن را برایمان به تصویر می‌کشید.
