بسم الله النّور
بسم الله النّور
یَا بُنَیَّ إِنَّهَا إِنْ تَکُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَکُنْ فِی صَخْرَةٍ أَوْ فِی السَّمَاوَاتِ أَوْ فِی الْأَرْضِ یَأْتِ بِهَا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ (16)
« اى پسرک من ، اگر [ عملِ تو ] هموزن دانه خَردلى و در تخته سنگى یا در آسمان ها یا در زمین باشد ، خدا آن را مى آورد ، که خدا بس دقیق و آگاه است .
﴿لقمان، 16﴾
فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ (7)
پس هر که هم وزن ذرهاى نیکى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .
وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ (8)
و هر که هموزن ذرهاى بدى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .
﴿الزلزلة، 7 و 8﴾
مسئله این نیست که چه قدر عمرمان را تلف کردیم
چه قدر گناهانمان را بخشیده
بر آن ها پرده ی غفران افکنده یا با عفوش، محوشان کرده
مسئله این است که خدا تمام لحظاتی را که ما ندیدیمش
او دیده ما را
تمام این سال ها، ماه ها، هفته ها، روزها، ساعات، دقیقه ها و ثانیه ها
ما را دیده است
تمام لحظاتی را که مشرک بودیم و دیگران را توانا تر دیده ایم بر انجام امورمان دیده
تمام ناشکری ها و کفران هایمان دیده
و بدتر از همه، تمام گناه هایی را که در محضرش انجام دادیم دیده
و برای یک بنده چه سرافکندگی ای بیش از این، در محضر مولایش؟
در محضر کسی که از درون و برونمان، از سرّ و علنمان آگاه است و می تواند با یک امر «کُن» ما را از صفحه روزگار محو کند.
و دیگر فرصت ندهد که حتی پلک بزنیم.
۰۹ بهمن ۹۴ ، ۲۱:۵۹
۱ نظر
