بسم الله النّور
یکی از نقایص مهم ما در تبلیغات مذهبیمان، عدم تبلیغ دین عملی است.
نود درصد تمرکز تبلیغی ما در مرحله نظر است نه عمل. اسلام را به لحاظ نظری خوب معرفی می کنیم و ابعاد و جوانبش را بیان می کنیم، اما تا زمانی که اسلام مجسم که در رفتار و منش مسلمان ها بروز دارد را تکثیر و تبلیغ نکنیم، تمامی تلاش هایمان برای تبلیغ ابتر و بی اثر خواهد بود.
مثلا وقتی کسی که به دنبال کار فرهنگی و ترویج اسلام است، خود بی حیا باشد و مال مردم خور، حرف هایش هرچه قدر عالی و عمیق باشد، ذره ای در دیندارتر شدن مردم اثر نخواهد داشت.
برای تبلیغ اسلام، باید اسلام مجسم را تبلیغ کرد و انسان های وارسته ای را به عنوان الگو معرف کرد که اسلام در وجود آنان رسوخ کرده و به معنای حقیقی شده اند حجتِ اسلام و آیتِ الله.
تبلیغ دین در رسانه به پخش زیاد سخنرانی یا نشان دادن مراسم مذهبی نیست. تبلیغ اسلام یعنی سریالی بسازیم که در آن دین عملی دیده شود. انسان هایی که به معنای واقعی متقی باشند. مثلا کسی را نشان بدهیم که در خلوت با این که امکان گناه دارد و می‌تواند دزدی کند اما این کار را نمی‌کند، یا کسی که حتی اگر به ضررش باشد راست می گوید و...
بی دینی منحصر در بی حجابی نیست!
امر به معروف و نهی از منکر هم ...
بی دینی می تواند به لباس حجاب و چادر یا قبا و عمامه درآید و تیشه به ریشه دین بزند.
اسلام را به معیارهای آن بشناسیم نه به لباس و نماد و اشخاص و ...
ما راه را نشناخته ایم و ریشه ها را ندیده ایم که منجر به وضع نامطلوب امروز شده است.
بعدا نوشت: اربعین در عصر حاضر، نماد و محصول اسلام عملی است، دینی پویا که همه خوبی ها در آن تشدید می شود، پول در آن کار نمی کند، طمع و حسادت و بسیاری از رذایل اخلاقی در آن راه ندارد، چون همه بر یک مدار و محورند. محور حب الحسین و ولایت معصوم علیه السلام
